Fietsen door Tsjechië geeft het gevoel alsof je teruggaat in de tijd. Er zijn hier geen moderne huizen en luxe auto’s. De wegen zijn slecht met gaten zo groot dat je er verstoppertje kan spelen. Het is alsof iemand op de pauzeknop heeft gedrukt en dat iedereen dat hier wel prima vindt.
Tsjechië, wat ben je mooi en lelijk tegelijk
We fietsen naar de Ještěd Tower, een hoge toren op een berg waar je mooi uitzicht schijnt te hebben. De berg die we opfietsen is bijna duizend meter hoog en de tocht naar boven is onze eerste lange klim. De meters naar boven gaan langzamer en langzamer omdat het steeds wat steiler wordt. Omdat we steeds hoger komen wordt het ook kouder, zo koud dat er zelfs nog sneeuw ligt. Het laatste stukje is het lastigst en het koudst maar het lukt om boven te komen. “Wauw” In de omgeving zijn we het hoogste punt en je kan alle kanten op ver kijken.
Tijdens het fietsen zwaaien we vaak naar mensen of zeggen we hallo. Het is leuk om te zien dat mensen hier een leuke reactie geven. In Tsjechië gebeurt het vaak dat we geen reactie krijgen en dat mensen doen alsof ze ons niet gezien hebben. Tsjechen zijn best wel op zichzelf, maar als je eenmaal een gesprek hebt, zijn ze wel heel nieuwsgierig en behulpzaam. Het is echter moeilijk om een gesprek te hebben met een Tsjech. Er spreekt hier namelijk bijna niemand Engels, iets wat verder in deze reis een uitdaging zal blijven. Gelukkig spreken er nog vrij veel Tsjechen, Duits en kunnen we op die manier communiceren.
De natuur van Tsjechië is werkelijk prachtig. We fietsen door een natuurgebied (Český ráj) en ik ga proberen er een beeld bij te schetsen. Het is een berg met aan sommige kanten een kaarsrechte afgrond naar beneden. De afgrond wordt opgevolgd door een meter of een paar meter laag en dan staan er ineens een aantal pilaren van steen. Vroeger, toen je jong was, maakte je weleens in het zand pilaartjes door nat zand tussen je vingers door te laten vallen. Dit is een beetje hoe de pilaren eruitzien, alleen zijn ze hier zo’n 50 meter hoog. Zet nu op die berg en op de pilaren veel dennenbomen en je hebt het uitzicht dat wij hadden. Het was een prachtige natuur verschijning en het was heerlijk om hier even pauze te houden.
Broodje bakpao
We fietsen door een heuvelachtig landschap in Tsjechië en het wil niet lukken om een slaapplek te vinden. Er zijn weinig stukjes bos en er is ook bijna niks vlak wat nodig is voor de tenten. Rick zit wat laag en zijn energie en wilt eigenlijk zo snel mogelijk een plek zodat we de tent op kunnen zetten en gaan eten. Na een tijdje doorfietsen komen we toch een klein bos tegen. Het is alles behalve vlak maar we besluiten om toch een kijkje te nemen.
We rollen over een tweesporig pad naar beneden over wortels van bomen en een hoop dennenappels. Eenmaal beneden zetten we de fiets aan de kant om een stukje te verkennen wat er vlak uit ziet. Ik (Sven) loop er doorheen maar het is te drassig om de tenten in op te zetten en er is te veel begroeiing. Wanneer ik terug kom heeft Rick een vlak plekje gevonden onder wat lage bomen. Niet ideaal maar we hebben in ieder geval een plek.
Naast de lage bomen is een boerenland voor akkerbouw en ik neem nog even snel een kijkje of dat een optie is. Op die plek is het geen optie maar ik spot een stukje verderop een bankje, loop er naartoe en vind hier een betere plek. Snel kijken of we er met de fiets kunnen komen en terug naar Rick voordat hij is begonnen met z’n tent opzetten. We kunnen er met de fiets komen en Rick is gelukkig nog net niet begonnen met zijn tent opzetten.
Ik neem Rick mee naar de plek van het bankje en bij terugkomst zit er een jongeman op het bankje. “Hello do you speak English?” Vraag ik aan hem. Hij draait zich om en antwoord “a little bit” “Do you mind if we go camping over here?” “Ehh ok” De jongeman heet Matthew, is 27 en heeft een gebit met meer fietsenstallingen dan een gemiddeld treinstation. Terwijl wij onze tenten opzetten maakt hij een vuurtje, steekt een joint op, maakt ons jaloers door een biertje open te trekken en zet een muziekje op. Matthew komt hier soms om even tot rust te komen en heeft hier in 3 jaar tijd nog nooit iemand anders gezien.
Matthew vraagt wat voor muziek we leuk vinden. Zelf had hij lichte dubstep op, iets wat wij niet zo snel op zouden zetten maar het was helemaal niet storend. We antwoorden met nederlandstalig en 90’s. Ik ben aan het koken, Rick is een filmpje aan het bewerken en ineens schieten we beiden in de lach. Matthew heeft het nummer “Broodje bakpao” aangezet uit een van de films van new kids. We herkennen het meteen en hij vindt het leuk dat we in de lach schieten. “Crazy movie he, new kids” zegt hij.
Een half uurtje later is zijn bier op, bedankt hij ons voor het lachen en gaat hij weer naar huis. Wij gaan aan de curry die ik heb gemaakt en daarna naar bed. Omdat het buiten ’s avonds koud is blijven we niet nog buiten zitten na het eten en gaan we meteen naar bed of nog een rondje lopen. Vaak moet ik ’s nachts een keer plassen en anders wel ’s ochtends meteen als ik wakker word. Niet echt een pretje bij een temperatuur van 0 graden maar het moet toch gebeuren. Deze nacht ging ik om 6 uur naar buiten, de zon was net op en het boeren veld was nog wit bevroren van de nachtvorst. De lucht was al strakblauw en terwijl ik mijn plasje deed rende er langs de bosrand 4 herten voorbij. Zo is ’s nachts plassen toch niet heel erg.
Het meerkoet syndroom
In Tsjechië zijn de mensen niet gewend aan fietsers. In de steden vind je soms nog een verdwaald fietspad maar reken er buiten de stad maar niet op. Als fietser moet en mag je gewoon over alle wegen fietsen behalve de snelweg. Dit betekent dat je soms ook een stukje over een provinciale weg fietst. De auto’s en vrachtwagens razen vlak langs je en met die tassen aan de zijkant van je fiets zijn we breder dan normaal. Ze komen dichter langs je dan wat we tot nu toe hebben gemerkt in Nederland en Duitsland. Waarschijnlijk is dit niet het laatste land waar het zo gaat maar voor nu fietst het toch minder lekker. We zetten op drukke wegen dan ook altijd onze helm op voor de veiligheid.
Waar je nog meer aan kan merken dat Tsjechen niet gewend zijn aan fietsers is de fietsbel. In de stad wil je soms iemand waarschuwen dat je er aan komt of seinen dat je erlangs wilt en dan bel je. Het gebeurt hier regelmatig dat er helemaal geen reactie is op je bel. Mensen gaan door met hun gesprek zonder om te kijken of mensen blijven in dromenland. Vaak bij een tweede bel beginnen ze langzaam te beseffen dat ze iets horen maar kunnen het nog niet helemaal plaatsen. Na een derde bel wordt er omgekeken en mag je erlangs.
Zo nu en dan lopen er mensen op het fietspad waar je precies net langs kan. Om ze toch te waarschuwen bel je even. De mensen maken vaak wat extra ruimte, waarna je erlangs kan. Dit gaat bijna altijd goed maar er zijn in verschillende belsituaties soms mensen met het meerkoet syndroom. Mensen die ongeschikt zijn voor op het fietspad net als meerkoeten. Mensen waar je eigenlijk niet meer voor wilt remmen. Mensen met het meerkoet syndroom lopen helemaal goed aan de kant van de weg. Helemaal veilig, maar besluiten dan toch op het laatste moment dat ze dat liever aan de andere kant van de weg doen. Gelukkig gebeurt het niet vaak want je moet meteen vol in de ankers. Al slippend glij je over de weg en zeg je daarna tegen elkaar: “Deze had hem hoor” en dan weet de ander genoeg, het meerkoet syndroom.
Sander
Super volg jullie op de voet
Lies
Geweldig, lees jullie verhalen met net zoveel plezier als ik jullie filmpjes kijken.
Toppers zijn jullie. 🍀
Judith
Wat een verschil kan het zijn door alleen de landgrens over te rijden en in een soort tijdmachine terecht te komen
Judith
Wat een verschil kan het zijn door alleen de landgrens over te rijden en in een soort tijdmachine terecht te komen