Wij zijn Rick en Sven!
In de zomer van 2022 hebben wij samen onze eerste fietsreis gemaakt naar Oostenrijk. Dit hebben wij binnen één week gedaan! Het fietsavontuur was een fantastische ervaring die smaakte naar meer. Daarom hebben wij samen besloten om vanaf 10 maart 2024 van Nederland naar Vietnam te fietsen. Ondertussen zijn we al een tijdje onderweg en het avontuur verloopt fantastisch. Gedurende onze reis delen wij al onze avonturen via Instagram en TikTok en schrijven wij blogs op onze website. Zo blijven jullie op de hoogte van onze avonturen, kilometers en overwinningen!
rick
Ik ben Rick Keijzer, 21 jaar oud en in de bloei van het leven. Samen met Sven ga ik een ongelofelijk mooie reis maken naar Vietnam op de fiets. Graag stel ik mezelf even voor. Op 19 september 2001 ben ik geboren in Ter Aar. Tot mijn 16de wilde ik altijd graag een kweker worden. De interesse komt vanuit mijn ouders die werkzaam zijn in de agrarische sector. Toch vond ik de kwekerij toch niet heel leuk en begon ik met de opleiding Leisure en Hospitality. Ik merkte dat ik het heel leuk vond om mensen te vermaken. Ook het reizen trok mij enorm en besloot ik een halfjaar stage te lopen in het buitenland. Hier heb ik onwijs genoten van alles dat ik heb geleerd en meegemaakt. Op mijn 19de ben ik daarom weer teruggegaan naar Duitsland om in het hoogseizoen te gaan werken. Langzaamaan merkte ik dat ik het fietsen steeds leuker begon te vinden. Misschien kon ik wel een leuke baan vinden die met fietsen te maken had? Toen ik 20 jaar was besloot ik daarom te solliciteren bij een fietsenwinkel in Moordrecht waar ik nu nog steeds met veel plezier werk.
Mijn liefde voor fietsen begon eigenlijk op een zaterdagavond met Sven. Wij waren samen een biertje aan het drinken en hij vertelde me dat hij zondag een ronde ging wielrennen. Ik wilde ook wel graag mee en besloot de fiets van mijn moeder en de kleren van mijn vader te lenen. Met spanning stapte ik de volgende dag op de fiets om voor het eerst te gaan wielrennen. Onze eerste rit was 80 kilometer en we eindigden in Boskoop. We besloten een ijsje te eten en een biertje te drinken. Toen we wilden opstaan merkte ik dat mijn benen die inspanning helemaal niet gewend waren. Gelukkig kon een vriend ons naar huis brengen. De liefde voor wielrennen begon.
Sven
Ik ben Sven Broekhuizen en op 24 september 1998 kwam ik uit de buik van mijn moeder. Ik ben geboren in Rijnsaterwoude in het huis waar ik nu nog steeds woon. Na de basisschool ging ik naar de middelbare school in Alphen aan den Rijn waarvoor ik elke dag ongeveer 15 kilometer moest fietsen door weer en wind. Dit was zeker niet de tijd waarin ik fietsen leuk vond. Ik was niet snel, had een hekel aan de wind en was ook als een echte middelbare scholier te eigenwijs om een regenpak aan te trekken. In die tijd voelde het alsof ik iedere dag naar Vietnam moest fietsen, zo ver vond ik het. Ik heb elektrotechniek gestudeerd op de Haagse hogeschool in Delft. Van kleine printplaatjes tot het hoogspanningsnet is hier allemaal voorbij gekomen en zo ben ik terechtgekomen in de regeltechniek. In het vakgebied regelen we bijvoorbeeld het klimaat in gebouwen, zorgen we dat het kantoor op de juiste temperatuur is met genoeg verse zuurstof en dat het licht automatisch aan gaat. Ik heb mijn afstuderen bij het bedrijf DKPS Regeltechniek gedaan waarna ik daar ben blijven werken. Daar heb ik een jaar voor vertrek naar Vietnam mijn afscheid aangekondigd. En onze reis gaat bijna beginnen!
Tijdens het drinken van een biertje met wat vrienden stelde een maatje voor om een kwart triatlon te doen met z’n allen. Op dat moment zouden er allemaal dingen door je hoofd kunnen gaan zoals: “maar ik heb helemaal geen fiets” en “maar ik heb sinds zwemles geen baantje meer gezwommen”. Geen van die gedachten vonden plaats waardoor mijn antwoord al snel een droge “ja best” was. We begonnen met zwemmen en waren al blij als we überhaupt de overkant van het bad haalden. Hardlopen deed ik al omdat ik aan het trainen was voor de marathon van Rotterdam. Via een bekende kon ik gelukkig voor een lage prijs een wielrenfiets op de kop tikken. Deze fiets was waarschijnlijk ouder dan ik, maar ik was opgelucht dat het me niet te veel geld had gekost.
Ik was behoorlijk sceptisch over het wielrennen. Klootzakken die door rood rijden en geen ruimte voor anderen op de weg laten. Aangezien de triatlon nog steeds op de planning stond, gaf ik het toch een kans. Na vaker brak dan fit op de fiets te hebben gezeten, heb ik de triatlon voltooid. Stiekem betrapte ik mezelf op het feit dat het toch wel erg gaaf is om op eigen kracht zo hard te gaan op de fiets en tegelijkertijd de omgeving te verkennen. Ik gaf me over aan deze realisatie en ben verder gaan fietsen. Ik leerde de omgeving beter kennen, ik genoot van de natuur en ik vond het gaaf om hard over het asfalt te fietsen.