Tatra gebergte
Al twee dagen zien we in de verte de hoge bergen opkomen. We fietsen naar het tatra gebergte op de grens van Polen en Slowakije. De lucht is blauw en als we over een heuveltje fietsen, zien we in de verte ineens iets wits. Zijn het nou wolken of bergen? Hoe dichterbij we komen, hoe duidelijker het wordt dat het besneeuwde bergen zijn. Een glimlach van oor tot oor verschijnt bij ons beide en we hebben weer even datzelfde gevoel als voor het eerst de Alpen zien.
Heuvel voor heuvel die we over gaan worden de bergen steeds groter, steeds indrukwekkender en komen ze steeds dichterbij. De eerste dag aan het tatra gebergte slapen we in het bos bij Zakopane. Zakopane is een toeristische plaats in Polen waar in de zomer veel wandelaars komen. ’s Avonds na het eten lopen we nog een rondje en als we over een weiland lopen, komen we een kudde herten tegen. Omdat ze ons niet zien maar alleen onze zaklampen blijven ze relatief lang staan.
De dag erna fietsen we om de bergen heen Slowakije in. De grensovergang is een perfect rechte weg die rechtstreeks naar de witbesneeuwde bergen lijkt te gaan. Een prachtige weg voor een grensovergang. Omdat er geen wegen of fietspaden door het tatra gebergte lopen fietsen we eromheen. We hoeven natuurlijk niet langs de bergen te blijven fietsen en kunnen de kortste route verder nemen. Maar tijdens het maken van de route is ons motto: “niet de kortste maar de mooiste route” Door en bij bergen fietsen is wat we een van de mooiste dingen vinden tijdens het fietsen.
Voor die avond hebben we een slaapplek op het ook aan een meer. Klein detail van dit meer is dat het wel op 1200 meter hoog ligt. Bij aankomst in het wintersportdorp blijkt dat het meer nog deels bevroren is en dat er hier en daar nog wat sneeuw ligt. Het houdt ons echter niet tegen en zowaar na een half uur zoeken vinden we op een heuveltje een slaapplek. We hebben uitzicht over het meer met daarachter de witte toppen van het tatra gebergte, aan de andere kant hebben we uitzicht over de vallei en het allerbelangrijkst: we hebben een koelkast voor ons pils, er ligt sneeuw naast de tenten.
Gewoon de treinbordjes vergeten
Tussen twee steden in Slowakije liep vroeger een treinspoor. Inmiddels is dat treinspoor verdwenen en hebben ze daar een fietspad van gemaakt. Ideaal, want als er vroeger een trein heeft gereden kan het nooit te steil naar boven of beneden gaan. Het enige wat wij hoeven te doen is de bordjes met het plaatje van een trein te volgen. Klinkt simpel maar toch weten we het te verprutsen.
Het fietspad loopt langs een riviertje naar boven en voordat we verder naar boven gaan wassen we eerst onze kleren in het water. Onderweg hebben we niet altijd de mogelijkheid om te wassen wanneer we willen en bij mooi weer kunnen we dit zoals hier in een riviertje doen. We hangen daarna de kleren die we gewassen hebben aan onze tassen zodat deze kunnen drogen door de zon en de wind. Na het wassen van de kleren fietsen we verder naar boven en volgen we de treinbordjes.
Na een tijdje de bordjes volgen, komen we bij een dorpje in het bos uit. De treinbordjes houden op maar de plaatsnaam waar we naartoe moeten staat nog wel op de bordjes dus die blijven we trouw volgen. Het pad loopt vrij steil omhoog het bos in en het lijkt ons sterk dat hier vroeger een trein heeft gelopen. Maargoed onze plaatsnaam staat nog op de bordjes dus we blijven doorfietsen.
De ondergrond is als een hard bospad, geen asfalt maar goed overheen te fietsen. Langzaam wordt de ondergrond slechter en slechter. Het harde bospad verandert in een grindpad en kleine steentjes worden groter en groter. Is dit eigenlijk nog wel gravel te noemen of zijn dit gewoon stenen? De gravel waar we overheen fietsen is zo groot, als je er twee roestige stalen balken overheen legt kan er zo weer een trein rijden.
Het geluk staat niet aan onze kant want na de ruige gravelweg gaat het pad over in een wandelpad. We zijn nu al lang aan het ploeteren en geen haar op ons hoofd denkt aan omdraaien. Het wandelpad brengt ons na wat stukjes wandelen, het is immers een wandelpad, naar de top van een berg. Het kostte flink wat moeite om boven te komen maar het uitzicht vanaf de top van een berg maakt dan toch weer een hoop goed. We hebben nog niet genoeg water voor de nacht, maar anders was deze bergtop waarschijnlijk onze eindhalte geweest voor vandaag.
Slapen op een schietbaan
We hebben vanmiddag de hele middag geploeterd over gravelpaden en wandelpaden. Het is inmiddels al bijna aan het schemeren en wat ons tot nu tegenhield van ergens de tent opzetten was dat we niet genoeg water hadden. Niet genoeg water om mee te koken en voor morgenochtend. We zijn inmiddels aan het dalen en hoe lager we komen hoe groter de kans op een riviertje. Op de kaart waarmee ik navigeer (Komoot op mijn telefoon) zie ik een watertje lopen. Daar gaan we even stoppen om water bij te vullen.
Bij het water gebruiken we voor de zekerheid ons waterfilter omdat het water uit de natuur is. Naast het watertje is een vlak grasveld en we kijken of het geschikt is voor de tenten. Het is mooi vlak en door een gebouw sta je mooi uit het zicht van de weg die er loopt. Enige minpuntje, het is een schietbaan. Als we een rondje lopen langs het veld vinden we gebruikte kogels en hulzen. We besluiten hier, ondanks dat het een schietbaan is, toch onze tenten op te zetten. Onder de overkapping, van waar normaal geschoten wordt, staan wat stoelen en tafels wat ideaal is voor het koken en dineren.
De volgende ochtend bij het wakker worden is het toch even schrikken. Niet omdat er mensen zijn maar omdat er vannacht dieren zijn geweest. Het vuil van het koken hebben we op twee meter hoogte weggehangen en dit ligt verspreid over tafel en over de grond. Dit moet een groot dier zijn geweest zoals een hert of misschien wel een beer. Daarnaast zou het ook nog een vogel kunnen zijn. Een tweede tegenvaller is dat er een koordje van Rick zijn tas is doorgebeten door een dier. Het is een koordje die je niet zomaar doorbijt dus dit is ook geen klein konijn geweest. Twee raadsels waar we het antwoord nooit op zullen weten. Twee raadsels waar we voor nu alleen van kunnen leren. Etensresten nog hoger weghangen en de tassen gaan voortaan altijd in de voortent.
Judith
Mooi verhaal wee mannen!
Annelies
Ik ben ‘n nieuwe volger van jullie. Wat zijn jullie stoer zeg! ‘n Genot om jullie verslagen te lezen en de foto’s en filmpjes te bekijken. Veel plezier en ik kijk alweer uit naar het volgende verslag.
Groeten vanuit de Kop van Overijssel