Vanaf het controlepunt zagen we een herdershut waar we in wilden slapen. Met de vier die vooruit waren gingen we naar binnen en begonnen we met koken. Ondertussen kwamen er mensen van het leger die ons vertelden dat we er niet mochten slapen. Na vet lang heen en weer praten via google translate mochten we in de herdershut slapen omdat we de mannen een klein geldbedrag gaven. De herdershutten zijn bedoeld voor herders die rondtrekken met hun vee. Tijdens het eten begon het inmiddels donker te worden en we hadden nog geen spoor gezien van de andere twee jongens. Na het eten hebben we meerdere malen buiten gekeken of we de jongens konden zien maar dit was niet het geval. Misschien hadden ze al eerder besloten om de tenten op te zetten.

Tijdens de nacht werd er ineens hard op de deur gebonkt. Het zal wel weer het leger zijn dus we deden niet open. Vervolgens vol geklop op het raam van de kamer waar we sliepen en een zaklamp die naar binnen scheen. Trystan deed de deur open en daar stonden twee herders helemaal koud van de sneeuw die naar binnen wilde. We legden wat matten en dekens voor ze in een andere kamer en ze maakten vuur in de open haard. De volgende ochtend toen we wakker werden waren de herders er al vandoor. Nog steeds hadden we geen spoor van Antoine en Joe gezien. Bereik was er trouwens niet in dit gebied dus je kon niks laten weten aan elkaar. Na ontbijt en inpakken begonnen we met fietsen in de sneeuw.. Al snel kwamen we bij andere mensen die aan het kamperen waren. Ze wisten ons te vertellen dat Antoine en Joe vannacht vlak bij hen hadden geslapen. Het was maar twee kilometer van de plek waar wij hadden geslapen. Ze waren een half uur geleden vertrokken dus voor ons was het volle bak achtervolgen. Door de sneeuw en de wind, maar uiteindelijk hadden we ze te pakken. Een behoorlijke opluchting en we zijn gelukkig weer met zes.