De weg vervolgt zich stroomopwaarts langs de rivier die de landsgrens vormt. De weg is in slechte conditie, heel slecht. Er zijn een paar geasfalteerde stukken maar die zijn zeldzaam. En als ze er zijn zitten er zoveel gaten in de weg dat je liever toch weer gravel hebt. Er zijn wegwerkzaamheden bezig en dat maakt dat de weg die er nog ligt in hele slechte conditie is. Aan de overkant van het water zien we Afghanistan, het land waarvan we voor onze reis tegen elkaar zeiden, die vermijden we. De huizen die we zien zijn vergelijkbaar met de huizen aan onze kant. Er zijn boerderijen met veel graanvelden en er worden koeien gehouden net als aan onze kant. In een open stuk kunnen we duidelijk de overkant van het water zien. Er ligt een stenen strand waar kinderen aan het spelen zijn. We stoppen om te kijken en om een goed beeld te krijgen van hoe het eraan toe gaat. De kinderen zien dat we stoppen en beginnen hallo te roepen en te zwaaien. Natuurlijk zwaaien we terug en daarop reageren ze heel enthousiast. De kinderen beginnen nog harder te roepen en dansen voor ons. Even betrap ik (Sven) mij op de gedachte “Het zijn net mensen”. Maar natuurlijk zijn het normale mensen en op dit moment zou ik maar al te graag aan de overkant zijn om met ze te spelen en te dansen. We zijn alle zes even stil en kijken naar hoe de kinderen vrolijk zijn en aan het dansen. We doen nog een laatste zwaai terug en gaan weer door, het avontuur gaat verder.