Als kind heb ik (Sven) ooit een keer paardrijden gedaan op een kinderpartijtje. Van het paardrijden zelf kan ik mij nog maar weinig herinneren maar wat ik wel nog onwijs goed wist is de spierpijn die ik de dag erna had. Het zitten op een paard is helemaal geen houding die je dagelijks doet. De dag na het partijtje kon ik de trap bijna niet op of afkomen, het was een ramp. Gister waren we op de dierenmarkt geweest en vandaag gingen we zelf een paard op. Na het kinderpartijtje van heel veel jaar geleden heb ik nooit meer op een paard gezeten, geen idee of ik het nu leuk ga vinden en of ik het kan. De cowboy / hike hoed opgezet die ik mee heb tijdens deze reis en ik was er helemaal klaar voor.

We gaan paardrijden in de beboste bergen van Kirgizië! Het eerste deel van de tocht is bergop en mijn paard heeft er absoluut geen zin in. We zijn met z’n drieën, naast Rick en ik is Maks, onze gids vanuit Ryce travel, er ook bij. Maks legt uit dat als je wilt dat je paard weer begint te lopen je met je benen tegen de zijkant aan tikt. Dit is dus iets waar mijn paard absoluut niet naar luisterde. Ik kon schoppen wat er wilde maar er kwam geen beweging in. Maks moest terugkomen met de zweep om mijn paard weer aan de gang te krijgen. Toch helaas geen groot natuurtalent voor cowboy zijn. Het geeft een heerlijk vrij gevoel om op zo een paard door de natuur te banjeren. Ik vind het ook een stuk leuker dan wat ik verwacht had. Het is iets wat ik in Nederland ook best een keer zou willen doen door het bos of over het strand. Nadat we op het verste punt waren geweest en we weer terug gingen kreeg mijn paard er ineens wel zin in. De terugweg ging als een speer en we hebben stukken echt hard in galop gerend.