’s Avonds kamperen we aan een meer en klaart het gelukkig op. Tijdens het koken komen er twee jongens op paarden voorbij en stoppen om een praatje te maken. Antoine en Thomas mogen op de paarden rijden en galopperen als ware cowboys door het landschap. De volgende dag is Thomas jarig en ook voor hem hebben we een knuffel. Het is een vriendinnetje in de vorm van een vrouwlijk knuffeltje genaamd Arabel genaamd naar de Ara-bel bergpas die we over fietsen. In het plaatsje Toktogul krijgt hij ook als cadeau een beurt bij de kapper in de vorm van een matje. In eerste instantie wil er geen kapper zich wagen aan een Europese jongen omdat ze bang zijn het te verpesten. Na lang zoeken en aandringen lukt het dan toch en Thomas heeft een matje. We fietsen de Ara-bel pas over en op de top worden we uitgenodigd voor thee. Het is een Russische man en omdat het ochtend is krijgen we ook een echt authentiek Russisch ontbijt, wodka. Het is de laatste dag met zes en er wordt veel gelachen met elkaar. Tijdens het diner worden er veel mooie herinneringen opgehaald aan anderhalve maand samen fietsen. Het voelt als een echte vriendengroep en wie had in Tbilisi op het vliegveld gedacht dat we zo lang bij elkaar zouden blijven. Antoine, Joe en William nemen de kortste route naar Bishkek en Almaty. Wij fietsen met Thomas nog een hele slinger door Kirgizië en dan naar Almaty. Het afscheid is moeilijk en ik merk dat het wat doet met mij. Ervaringen als deze doen mij beseffen, vreemden zijn eigenlijk vrienden die je nog niet hebt ontmoet.