Weg van de doorgaande weg, op zoek naar het onbekende, de plattelands paadjes en rust die de omgeving heeft te bieden. Vaak is dat wat we proberen op te zoeken tijdens het fietsen, net iets meer afgelegen en in contact komen met de locals. Dit soort paadjes vinden wij het gaafst maar hebben ook nadeel… honden. Wij zijn beide absoluut geen held als het aankomt op waakse honden. Tijdens het stuk van Bilbao naar San Sebastian moesten we langs blaffende honden. Een situatie die mij deed denken aan onze eerste ontmoeting met waakhonden.
Tijdens een vakantie waarop we niet onze benen maar onze lever aan het trainen waren in een plaatsje genaamd Chersonissos. We besloten om op het eiland Kreta ook een dag een wielrenfiets te huren. Zonder gemaakte route gingen we op de bonnefooi fietsen naar wat we er mooi uit vonden zien. Al snel hadden we zicht op een berg/heuvel met daarop een aantal gebouwen voor telecommunicatie. Net zo snel als we de berg zagen hadden we besloten dat we de berg op moesten, hij riep ons. Op de kaart gekeken of het mogelijk was en naar de voet van de klim genavigeerd. In de eerste 200 meter van de klim fietsen we langs een boerderij. Nietsvermoedend fietsen we al lachend en kletsend rustig op de boerderij af totdat er ineens een hoop geblaf van het terrein af kwam.
Het terrein was niet afgesloten en we waren beiden meteen stil met de angst dat er ieder moment een hond op ons af kwam stormen. Niks was minder waar want binnen een paar tellen kwamen er drie honden op ons afgestormd. De drie honden die op ons afkwamen hadden de grootte van een lammetje maar dat maakte ons niet minder bang. We zetten het op een sprint om snel langs de honden te gaan. Met een brandende zon, dertig graden en drie blaffende honden naast je kuiten duurde die 100 meter een eeuwigheid. Ik (Sven) had het idee dat ik de hele Alpe d’Huez aan het fietsen was om maar van die kwijl rondslingerende lammetjes af te komen. Ik keek achterom nadat de honden bij mij weggingen, keek Rick recht in zijn ogen aan en zag daar pure doodsangst. Hij reed een paar tientallen meters achter mij en kwam ook in volle sprint aanzetten. Na een paar meter vonden de honden het genoeg en lieten ze ook Rick met rust.
Met een hartslag die de rest van de klim niet meer onder de 180 is geweest fietsten we verder naar boven. Eenmaal boven probeerden we wat te genieten van het uitzicht, maar in ons achterhoofd hadden we nog de honden aangezien er maar één weg naar beneden was, die langs de boerderij. Onderweg naar beneden overleggen we wat de tactiek wordt en we besluiten om zo hard mogelijk langs de boerderij te gaan. Nou daar gingen we, remmen los en met gevaar voor eigen leven en die van de hondjes. Mocht er onverwachts eentje de weg op sprinten, is zowel de hond als ik de sjaak. Wel zo eerlijk maar natuurlijk niet de wenselijke uitkomst. Met een noodgang schieten we voorbij de boerderij en voordat de honden het door hebben zijn we al voorbij. Pfieuw gelukkig, we hebben de honden van formaat lammetjes overleefd.
