We beginnen aan de eerste klim die we kennen van het profwielrennen en vragen ons af of we fietsend boven gaan komen. De klim die we op proberen te fietsen is de Col du Marie Blanque. We zijn nog niet zo lang van de kust af en zitten ook nog niet in het hooggebergte. Toch beginnen we op 330 meter en moeten we naar de 1035. Langs de kant van de weg staat er iedere kilometer een bordje met een aantal gegevens. Zo staat er hoe ver het nog naar de top is, hoe hoog je zit, hoe hoog de top is en wat het stijgingspercentage is van aanstaande kilometer. Super handig! Zo kan je echt de kilometers aftellen wat motiverend werkt, maar als je ziet dat aanstaande kilometer 10 procent of meer stijgt, zakt toch even de moed en je schoenen.
We draaien rustig onze trappers rond en rollen zo al kletsend en genietend naar boven. Niet te gek doen want we proberen zo min mogelijk te zweten. Het is lastig om zo min mogelijk te zweten met een zonnetje, 25 graden en geen wind maar we doen ons best. We proberen vaak zo min mogelijk te zweten omdat we niet weten waar we ’s avonds slapen en of we de mogelijkheid hebben om onszelf te wassen.
Het valt ons op dat de eerste kilometers eigenlijk vrij makkelijk gaan en het niet zweten lukt ook goed. Al snel beseffen we ons dat het nu makkelijk gaat omdat het maar een klimpercentage van vijf procent is. Hiermee kwam ook vlotjes het besef dat het alleen maar steiler gaat worden. Op het bordje van nog twee kilometer stond bijvoorbeeld 13 procent! Dit is een gemiddelde over een kilometer en hier zaten uitschieters in naar 18 procent. Achttien procent betekent dat je per meter vooruit achttien centimeter omhoog gaat. Op een wielrenfiets is dit al krankzinnig maar wij zijn aan het klimmen met volle bepakking en proberen niet te zweten. Nadat het voorwiel de achttien procent raakte en onze lichamen aan alle kanten begonnen te lekken besloten we dat het zinloos was om hier te proberen niet te zweten.
Beeld je iemand in de dronken en zwalkend van de ene naar de andere kant van de weg naar huis fietst na een net te gezellige avond doorzakken. Op diezelfde manier maar dan in nuchtere toestand zwalken wij van de ene naar de andere kant van de weg. Niet omdat we een borreltje op hadden, maar omdat het klimpercentage zo iets lager is. Het werkt en we kunnen blijven fietsen. Zweten doen we inmiddels zeker en vanavond willen we zoeken naar een plekje aan het water zodat we onszelf en onze kleren kunnen wassen.
Boven op de Marie Blanque eten we wat en raken we aan de praat met een Britse man. Het is niet moeilijk om te zien dat hij Brits is, want hij komt boven rijden in een busje en stapt uit in een wielertenue met de Britse vlag erop. “Ja maar dat is vals spelen he” Hij moet lachen en vertelt dat ze met z’n drieën zijn en omstebeurd de bus vooruit moeten rijden. Vol passie vertelt hij over de Pyreneeën en dat hij er een tweede huis heeft. Het is voor hem een trainingsgebied voor het fietsen omdat hij meedoet aan Ironmans (hele triatlon). De man is in de 60 en in zijn leeftijdscategorie de beste van de wereld.
