Tijdens onze reis doe ik (Sven) de route. Hierdoor weet Rick niet altijd waar we heen gaan en wat eraan komt. In afdaling rij ik vaak voorop en zie ik hoe de weg loopt op mijn telefoon welke op mijn stuur vast zit. Zo zie ik of we vol gas door de bocht kunnen of dat we moeten remmen. Met het uitsteken van mijn knie geef ik aan welke kant we opgaan en beide knieën naar buiten betekent dat er geremd moet worden. Bergop kunnen we gewoon praten en vertel ik Rick welke kant we opgaan en tot hoe hoog we gaan klimmen. Aan het begin van de col d’Aubisque had ik Rick nog niet verteld dat dit een hele grote klim was. Rick dacht dat we ongeveer 300 meter moesten klimmen. “Klootzak!” We fietsten een stukje omhoog en kwamen langs het eerste bordje van de klim die ons vertelde dat we 1100 meter omhoog gingen. Al lachend incasseerde ik de klootzak en Rick kon er zelf ook wel om lachen.

De weg waar we overheen fietsten slingert en gaat rond het dal omhoog. Omdat het niet een rechte weg omhoog is, geeft het een gevoel dat we tegen een muur aanfietsen. We zien boven ons de weg omhoog kruipen en dat we nog een heel eind moeten. Al snel komen we uit de bomen en genieten we tijdens het klimmen van een prachtig uitzicht. De onderste helft van de bergen is groen gekleurd wat vervolgens overgaat in grijze, ruige bergtoppen. Daarbij een strakblauwe lucht en een zonnetje aan het einde van de middag.

We zijn bijna boven en hier lopen op de weg koeien. Ze kijken niet echt op als we langs fietsen en grazen wat in de berm. De koeien kunnen vrij rondlopen op de berg en op de weg. Zullen ze nooit naar beneden in het dal lopen? Zullen ze weleens vallen met al die schuine kanten en rotsen? Onder het toezicht van de koeien bereiken we de top. Op de top zit een klein restaurantje die gelukkig open is. Het heeft flink wat energie gekost om boven te komen dus we lusten wel wat. Veel eten hebben ze niet en het beste wat we kunnen nemen zijn twee pannenkoeken per persoon en een colaatje. Genietend van het uitzicht komen ook naar boven gefietst de Britten die we op de vorige klim ook gesproken hadden. Ze komen bij ons zitten, we krijgen een drankje van ze en we wisselen verhalen uit.

“Zullen we hier anders op de berg slapen?” “Ja!” De lucht begon al oranje te kleuren en we zoeken snel een stukje gras op. Er is genoeg gras op de berg maar het is wel lastig om een vlak stukje te zoeken. Snel zetten we onze tentjes op zodat we kunnen genieten van de zonsondergang. Iedereen die wel is met heldere lucht de zonsondergang heeft gezien in de bergen weet dat dit adembenemend mooi is. Vol genot en bewondering zaten we te genieten, beide doodstil, beide aan het staren, beide met een gevoel van geluk. Dit zijn de momenten waarvoor we op reis gaan. Woorden en foto’s komen eigenlijk tekort om te omschrijven hoe het precies is en hoe dit geluk voelt. Dit was de mooiste zonsondergang die we tijdens onze reis hebben gezien. Genoten!