De eerste nacht in Polen hadden we een adresje om te blijven slapen. Via Rick zijn vader kunnen regelen, ideaal! We kwamen aan en werden meteen hartelijk ontvangen door Halina. Haar man en hondje waren nieuwsgierig en kwamen ook kijken. Ze spraken allemaal, ook het hondje, geen Engels. In het Pools bleef Halina vrolijk tegen ons kletsen, het was te merken dat ze het leuk vond dat we er waren. Omdat ik (Sven) vroeger met Polen heb gewerkt weet ik, ook zonder te schelden, hoe je hallo en dankjewel moet zeggen. Naast deze woorden kom ik niet echt verder. Wat ik nog wel weet is: ik weet het niet, in het Pools. Dat heb ik dan ook heel vaak gebruikt tijdens de rondleiding en alle vragen.

Halina liet ons zien waar we mochten slapen, waar de douche was en waar we konden koken. Met gebarentaal en soms wat woordjes die je begrijpt lukte het om te vragen of we handdoeken mochten gebruiken. Vragen die je normaal binnen 10 seconde besproken hebt maar die nu gerust een paar minuten duren. Nu hebben wij gelukkig geen haast en hebben we de tijd. Soms zijn er ook wat mis opvattingen, we wilden vragen of het de bedoeling was of we mee aten of dat we zelf moesten koken. Bij het stellen van de vraag dachten ze dat we naar de supermarkt moesten. Voor we het wisten zaten we in de auto bij de zoon van Halina onderweg naar de supermarkt.

’s Morgens tijdens het weggaan was Halina een heel verhaal aan het vertellen in het Pools. Waarschijnlijk om ons succes te wensen maar ze zou zomaar een heel ander verhaal kunnen hebben verteld. Ondanks dat we niet veel van Halina hebben verstaan tijdens onze logeerpartij was aan alles te merken dat het een lieve vrouw is. We bedankte Halina en gaven haar een knuffel. Ze zwaaide ons uitbundig uit en wij gingen weer verder met ons avontuur.