Rond de kortste dag van het jaar wordt er in het hindoeïsme een festival gehouden. In India wordt het Diwali genoemd en in Nepal noemt men het Tihar. Wij zijn precies in deze periode in deze twee landen en krijgen een hoop mee van het festival. Het is het feest van de lichtjes en de dagen/weken ervoor zijn er al veel voorbereidingen waarbij iedereen zijn huis versierd met gekleurde lichtjes. Voor het festival fietsen we door India en daar zijn er al heel veel huizen en panden versiert. Het geeft enorm veel sfeer als je ’s avonds over straat gaat. Het festival duurt vijf dagen waarvan we de eerste in India zijn en de laatste in Nepal. Wat er wordt gevierd is de terugkomst van een van de goden in een van de werelden.

De derde dag is de belangrijkste dag van het festival. Dan komt de familie bij elkaar en zijn de grootste gebeurtenissen. Wij waren de derde dag van het festival in Nepal en waren aangekomen bij het Bardia national park. Het dorp waar we verblijven is niet heel groot dus er zijn geen hele grote bijeenkomsten en festiviteiten maar er wordt wel veel kleinschalig gedaan. Bij aankomst in het dorp krijgen we meteen een rode stip op ons voorhoofd en een ketting van bloemen. ’s Avonds worden er allemaal kleine kaarsen aangestoken en komt de familie bij elkaar. Kinderen gaan in groepjes rond in het dorp om te dansen op muziek. Het is de bedoeling dat overal waar ze komen optreden het huis of restaurant geld geeft aan de kinderen als extra zakcentje. De kinderen komen ook bij het guesthouse optreden waar wij slapen. We worden uitgenodigd om ook mee te dansen en met de kinderen dansen we tussen de lichtjes.

De resterende twee dagen van het festival fietsen we ook in Nepal. Gedurende dag zijn er ook overal festiviteiten bezig voornamelijk met muziek en dans. Mensen zijn er heel mooi gekleed en iedereen is vrolijk op straat. Het is heerlijk om je zo onder te dompelen in de lokale cultuur. We fietsen door dorpjes waar ze normaal nooit toeristen zien. Als we gezien worden, roepen ze vrolijk naar ons en begint iedereen te zwaaien. ’s Avonds slapen we in een klein dorpje waar ook weer groepjes kinderen overal langs gaan om op te treden. Ook hier dansen we mee met de lokale mensen. Veel verstaan ons niet en wij hun niet maar samen lachen en dansen we en is er toch een verbinding. Wij zijn als het op dansen aankomt ook absoluut geen helden en daarom werd er ook al veel gelachen. Het brengt mooie herinneringen en in de toekomst voor volgende reizen zou ik absoluut kijken wanneer er ergens een lokaal festival is om bij te zijn.