Vanaf de Pamir Highway fietsen we door de bergen van Tadzjikistan naar Kirgizië. De grens is een beetje raar en het voelt corrupt. Via de grote Whatsapp groep met allemaal fietsers krijgen we te horen dat we een bedrag moeten betalen om deze grens over te gaan. We moeten een reisbureau contacten dat we die grens over willen. Vervolgens moeten we een foto of pdf van ons paspoort opsturen en worden we op een lijst gezet. Dit kost 15 euro en als we dit niet doen kunnen we de grens niet over of is het heel veel gedoe, het duurt lang en moet je uiteindelijk meer betalen. De 15 euro moeten we in een dorpje voor de grens betalen bij een homestay. Het voelt allemaal corrupt maar om gedoe te voorkomen doen we het maar en uiteindelijk is het maar 15 euro. Als de grens op deze manier gaat, in wat voor land komen we in hemelsnaam terecht? Gaan we nog meer corruptie meemaken? Hoe zijn de lokale mensen zelf?
Tussen het uitfietsen van Tadzjikistan en het infietsen van Kirgizië zitten best wat kilometers, ik gok ongeveer twintig. Dit is een stuk niemandsland en dat is ook goed te zien. Beide landen nemen geen verantwoordelijkheid voor de weg en de omgeving. De weg is in bijzonder slechte staat met veel losse stenen. Langs de weg staan omgevallen elektriciteitspalen en het ziet er allemaal erg armoedig uit. Het is duidelijk dat beide landen hun handen er vanaf trekken in plaats van deze samen te gebruiken om iets dergelijks neer te leggen. Na het stuk niemandsland komen we bij de grens van Kirgizië. Er is bijna niemand dus je zou zeggen dat het lekker snel gaat. Een medewerker vraagt om onze paspoorten en de datum waarop we de 15 euro hebben betaald. Vijf minuten zegt hij, na een dik half uur komt hij terug en mogen we een stukje verder. Hier worden onze tassen gecontroleerd, of nou ja, we hebben ze open gedaan en ze keken even snel. Na een goed uur waren we erdoor en nu waren we dan echt in Kirgizië.
Wat meteen opvalt is dat de bergen hier in Kirgizië een stuk groener zijn dan die in Tajikistan, althans het deel wat wij hebben gezien. We fietsen naar het eerste dorp om daar ergens te kamperen. Onderweg lopen er paarden los door het uitgestrekte graslandschap, staan er yurts, zijn er herders met schapen in de weer en hebben we uitzicht op bergen. Dit is eigenlijk wel zoals ik Kirgizië voor mij zag met veel bergen en paarden. Ik vind het mooi dat de bergen weer wat groener zijn, er zit meer leven in en er leven ook meer dieren op. Na onze eerste nacht kamperen beginnen we aan het laatste stuk van de Pamir Highway naar de stad Osh. Daar gaat ons avontuur door Kirgizië verder en gaan we ontdekken wat Kirgizië nog meer te bieden heeft.
Maria v. Lier
Spannend!!