We zijn in Griekenland. Normaal gesproken zou ik (Sven) nu op het zomerspektakel werken in Alphen a/d Rijn. Het is een festival waar ik altijd erg naar uitkijk. Ik zie allemaal foto’s en filmpjes voorbij komen van vrienden die daar zijn. ’s Avonds bel ik met mijn vader om bij te kletsen over de afgelopen week. Hij weet dat ik het altijd erg leuk vind om daar te werken. “Mis je het, het werken bij zomerspektakel” Terwijl hij de vraag stelt lig ik op mijn rug in mijn tentje. Alleen de binnentent staat op en ik kijk recht naar de sterren. Even laat ik een stilte na de vraag van mijn vader, kijk ik naar boven naar de sterren en bedenk ik mij, nee hier gaat niks tegenop. We staan aan een meer, hebben net een prachtige zonsondergang gezien. Tuurlijk had ik ook graag thuis geweest en op het festival geweest, maar ik ben nu ook gigantisch aan het genieten.

In hetzelfde telefoongesprek met mijn vader gaat het over het weg van huis zijn. Toen ik in eerste instantie het grote plan van naar Vietnam fietsen vertelde, reageerde hij niet heel enthousiast. Samen keken we naar een documentaire van twee jongens die iets vergelijkbaars hebben gedaan. Na het samen kijken van de documentaire had hij er een beter beeld bij en stond hij meer achter het idee. Voordat ik wegging was het natuurlijk toch lastig. Straks ga ik weg, voor waarschijnlijk een jaar, en dan is het een jaar lastig om contact te hebben. Nu zijn we bijna drie maanden onderweg en aan de telefoon vertelt hij dat het gelukkig heel anders is dan hoe hij het zich had voorgesteld. We hebben regelmatig app contact, hij ziet iedere dag een filmpje van ons en eens per week of eens in de twee weken bellen we uitgebreid. Op het moment van dit belletje is het nog minder dan twee weken voordat we elkaar weer zien in Istanbul. Iets waar we beide naar uitkijken.