Na Dushanbe vertrekken we richting de Pamir Highway. De Pamir Highway is de op een na hoogste snelweg ter wereld en enorm bekend onder de toerfietsers. Bij ons staat deze weg ook hoog op de bucketlist en hij is goed te combineren met de reis naar Vietnam. Vanuit Dushanbe zijn we zeker niet de enige die naar de Pamir gaan want de dag voordat wij vertrokken is er ook een groep van zes fietsers vertrokken. De fietsers zaten in hetzelfde hostel en de meeste hadden elkaar in het hostel leren kennen. Kijkend naar de fietsen hadden we met onze groep al bedacht dat het mogelijk zou zijn om ze bij te halen. Het zou natuurlijk enorm gezellig zijn om met twaalf mensen te fietsen en te kamperen.
Voor de eerste fietsdag hadden ze alvast een slaapplek doorgestuurd waar zij hadden geslapen. Een onwijs mooie plek maar we vonden vijfhonderd meter verder een nog geschiktere plek. Ideaal, want dan waren we in ieder geval al vijfhonderd meter ingelopen op de eerste dag. Nog maar honderd dagen en dan zouden we ze te pakken hebben op deze manier. Dat werden er al snel heel veel minder want waar het bij ons op de tweede dag onwijs voorspoedig ging en we veel kilometers maakten, hadden ze bij de andere groep met ziekte te maken. Na zestig kilometer had de andere groep geslapen en wij zaten nog vol energie om kilometers te maken. Net op het moment dat we wilden gaan zoeken voor een slaapplek kwamen we ineens de andere groep al tegen. In eerste instantie natuurlijk enorm verbaasd omdat het zo snel al was en daarna medelijden met Mark die ziek was. Dit gaf ons wel de mogelijkheid om al met twaalf te kamperen, te koken en te genieten van de zonsondergang.
De volgende dag zit het helaas bij ons niet mee want Rick is ziek. Hierdoor laten we de andere groep gaan en zijn we weer gescheiden. Gelukkig gaat het na een dag weer beter met RIck en halen we de andere groep weer bij. We spreken af om met z’n allen halverwege de volgende klim te kamperen en zogezegd is zo gedaan. Net op het punt dat iedereen gegeten had gebeurde er iets wat niemand had verwacht. Er waren drie mannen bezig met schapen herderen en die vroegen ineens om onze hulp. Het was inmiddels al donker dus wij pakken allemaal onze hoofdlampen en gaan naar de schapen. De bedoeling was simpel: er staat een vrachtwagen als veetransport en daar moeten alle schapen in. Maar de schapen wilden natuurlijk niet in de vrachtwagen en we hadden geen hekken om ze te begeleiden. Met z’n allen vormden we een muur om de schapen heen. De herders begonnen een voor een schapen in de vrachtwagen te tillen. De schapen wilden bij elkaar blijven dus bleven buiten. Na een aantal ontsnappingen hadden we de groep onder controle. Het naar binnen tillen ging door totdat er genoeg schapen in de vrachtwagen waren dat ze allemaal naar binnen renden. Met grof geweld werden er nog een aantal schapen naar het tweede plateau getild in de wagen en we waren klaar. We hadden geen idee hoe de mannen dit gedaan hadden als wij er niet waren geweest maar het was een activiteit die ik niet snel meer zal vergeten.
