Voordat we vertrokken vanuit Nederland wisten we dat we Afghanistan wilden ontwijken. Maar we wisten nog niet of we dit bovenlangs wilden doen via centraal Azië of onderlangs via Iran en Pakistan. Uiteindelijk hebben we door een samenloop van omstandigheden gekozen voor bovenlangs. Centraal Azië is een gebied waar je eigenlijk maar weinig over hoort in Nederland. Precies dat maakte mij (Sven) wel heel nieuwsgierig. Is er dan helemaal niks? Gebeurd er bijna niks? Hoe ziet het landschap eruit? Hoe zijn de mensen? Ik wist er eigenlijk bijna niks van. We zijn nu door een klein stukje Kazachstan gefietst en door Oezbekistan. Gaat Tadzjikistan vergelijkbaar zijn met deze landen? Waarschijnlijk qua landschap in ieder geval niet want waar we in de vorige twee landen veel vlakke woestijn hebben gezien weet ik wel van Tadzjikistan dat ze er heel veel bergen hebben.

Vanaf de grensovergang fietsen we vals plat omhoog. Om ons heen zien we in de verte langzaam de bergen komen. We fietsen nog steeds met dezelfde groep van zes personen en waar er normaal veel gekletst wordt, was iedereen nu even stil. Genieten van het uitzicht, hoe gaat iedereen straks klimmen, want dat hebben we nog nooit samen gedaan? Na weken door de woestijn racen is iedereen nu zichtbaar aan het genieten van de bergen die in de verte tevoorschijn komen. Lang stil blijft het niet want waar we dachten dat Oezbekistan al extreem was met mensen die toeteren en zwaaien is het hier nu nog meer. Kinderen die langs de kant van de weg spelen stoppen met spelen om hallo naar ons te roepen. Soms hoor je een hallo en komt er daarna een kind aanrennen. Vanuit het boerenland rennen ze naar de weg om je even van dichtbij te zien. Wanneer je enthousiast hallo terug zegt verschijnt er bij allemaal een glimlach van oor tot oor. Geen gespeelde korte glimlach maar een hele grote oprechte glimlach. Bij de oudere generatie is het iets meer ingetogen maar toch nemen ze stuk voor stuk allemaal even de tijd om hun hand op te steken of voor een vriendelijk knikje. 

De mensen vinden het zichtbaar leuk dat we als toeristen hun land bezoeken. De kinderen die naar de weg komen rennen steken ook vaak hun hand uit voor een high five. Het enthousiasme werkt aanstekelijk en als groep zijn we op dit moment allemaal vrolijk en gelukkig. Hoe mooi een landschap soms ook is, het zijn vaak de mensen die momenten onvergetelijk kunnen maken. Op dit moment waren het de lokale mensen die de verwelkomende sfeer neerzetten.  Om vervolgens zo iets moois te delen met onze nieuwe vrienden is iets wat ik niet meer zal vergeten. Stuk voor stuk alle zes tegelijk een moment voor puur geluk ervaren. Het zijn momenten als deze waar ik het voor doe, momenten als deze die je weer doen beseffen: Ik ben echt een droom aan leven en gelukkig is deze reis nog lang niet afgelopen.