In Montenegro fietsen we vanaf de kust landinwaarts naar de bergen. De weg gaat constant omhoog en na een lang stuk klimmen komen we bij het Piva meer. Een meer wat tussen de bergen ligt en eruit ziet als een Fjord. Het blauwe water en daarbij de grote machtige bergen. We eten bij een lokaal restaurantje, hebben lokaal vlees en hebben uitzicht over het meer. Na het eten is het tijd om nog hoger te gaan, we beklimmen een van de bergen aan het Piva meer. Na deze beklimming fietsen we het Durmitor park in maar zover is het nog niet.

Tijdens het omhoog fietsen ontmoeten we Tangi, een Franse fietser die toevallig dezelfde kant op gaat. We hebben moeite om zijn naam te onthouden dus we noemen hem taugé. Hij is best introvert dus in eerste instantie is hij niet zo enthousiast met praten als dat wij zijn. Fietsen doet hij niet in één tempo maar het is vaak versnellen en dan daarna weer wachten. Na een tijdje ontdooit hij en hebben we een vloeiend gesprek. Hij had in gedachten om op een camping te staan en wij waren van plan om te wildkamperen. Omdat de camping hartstikke duur was ging hij mee wildkamperen. We vonden een plekje aan de rand van het Durmitor park en we stonden naast een camper met een leuk Duits jong stel.

De volgende ochtend gingen we met z’n drieën het park in en vanaf onze kampeerplek werd het alsmaar gaver en gaver. Van een landschap met groen bezaaide heuvels veranderde het landschap in grijze ruige bergen. Het voelde alsof je een landschap van Lord of the Rings binnen fietste. Overal om je heen zijn hoge bergen en je voelt je heel klein op zo een moment. In het Durmitor park komen we nog hoger en er liggen zelfs nog hopen met sneeuw. De uitzichten tijdens de rit zijn onwijs mooi en iedere keer als je een bocht om gaat wordt je getrakteerd om nieuwe uitzichten. We houden van de natuur en hier in Durmitor park wordt er voor ons maar weer bevestigd. We kiezen de mooiste route, niet de kortste.