Op het platteland van Albanië is het verkeer allemaal echt heel goed te doen. Auto’s gaan met een ruime boog om je heen en ze rijden netjes. Dat terwijl ze in het echte achterland bijna nooit toeristen laat staan fietsers zien. In het eerste kleine dorpje waar we komen zijn we een ware attractie. Kinderen zwaaien en komen naar ons toe rennen. We kunnen niet eens rustig een burek eten en het voelt alsof we grote popsterren zijn. Er staat een hele groep kinderen om ons heen en omdat de meesten geen Engels kunnen, wordt er vooral in de lokale taal tegen ons gepraat. Wij snappen er niks van en weten niet of we nou in de maling worden genomen. Als we weer verder willen fietsen, moet er eerst nog met de fiets een wedstrijdje worden gedaan. Een plaatselijke jongen van een jaar of acht wil tegen ons racen. Rick gaat de strijd aan en laat zich niet kennen. Het is leuk om tussen de echte lokale mensen te zijn op plekjes waar andere toeristen helemaal niet komen.

In de stad gaat het er anders aan toe. Tot in het centrum kan je hier nog overal met de auto komen en dat doen de meeste mensen dan ook. Het is daarom gigantisch druk met auto’s en op veel punten is het ieder voor zich. Het voelt alsof je in een grote versie van het spel rush hour zit en jij bent het rode autootje. Het rode autootje dat zich een weg probeert te zoeken door de stad. Om je heen hoor je veel toeters, stoplichten zijn meer suggestie dan regel, voorrang moet je nemen en knipperlichten zijn overbodig. Als het hier al zo een chaos in de stad is, hoe zal het dan straks in Azië zijn?