Hoog in de bergen van Albanië ligt een klein dorpje genaamd Theth. Het duurt voor ons zo goed als een dag klimmen voordat we er zijn. We fietsen door een vallei en onderweg naar boven worden we drie keer herkend. We hadden al wel gehoord dat er veel Nederlanders in Albanië zouden zijn, maar drie keer herkend worden in een klim hadden we absoluut niet verwacht. De vallei waarin we klimmen wordt omringd met bergen en het lijkt alsof de vallei dood loopt. Dit kan voor ons maar één ding betekenen: haarspelden. Tegen de berg omhoog kruipen over de haarspeldbochten. We vinden een klim met haarspelden eigenlijk altijd mooier dan eentje zonder. Wanneer je met haarspelden omhoog klimt is er vaak een groter hoogteverschil als je naast je kijkt. Door het grotere hoogteverschil is het uitzicht vaak mooier en indrukwekkender.

Via de haarspelden komen we boven waar je wordt getrakteerd op een prachtig berglandschap. Bergen met sneeuw erop, de zon die laag staat en de bergen prachtig verlicht. Even heb ik een realisatiemomentje, dit zijn de momenten waar ik het voor doe. We dalen een stuk af naar het dorp Theth en daarna naar een waterval waar we kunnen slapen. Er is een groot grasveld en we mogen bij het kampvuur komen zitten bij een paar Duitse mannen. We krijgen bier en sterke drank aangeboden. Na zo’n lange dag klimmen kickt alles lekker hard in dus het duurt ook niet lang voordat we beiden ons erg moe voelen en lekker gaan slapen.

De volgende dag is een van onze zwaarste dagen op de fiets tot nu toe. We gaan via de zuidelijke route vanaf Theth richting Shkoder. Al snel verandert de goede asfaltweg in een ruig gravelpad wat niet meer zal veranderen. Het eerste stukje is afdalen wat net zo snel gaat als het klimmen van gister. Omdat de weg zo slecht is, kan je er niet snel overheen. Heel even heeft de afdaling geduurd waarna we de rivier oversteken en beginnen met klimmen. Naar boven fietsen gaat bijna niet en ik ontkom er ook niet aan om soms een voet aan de grond te zetten en mijn fiets iets verder te duwen.

Het is hard werken om boven te komen en omdat het zo langzaam gaat krijg je bijna geen wind over je heen. Hartstikke warm en we fietsen dan ook zonder shirt naar boven. Ik vind het altijd een leuke uitdaging om op een gravelpad of stenen pad boven te komen. Rick heeft er iets meer moeite mee en beleeft er ook minder plezier aan. Een zware dag, maar we komen op plekken waar bijna geen andere mensen komen en de uitzichten zijn prachtig. We worden ingehaald door een groep motors maar omdat de weg zo slecht is lukt het de laatste niet om boven te komen en hij valt om. Als een soort rambo leg ik snel mijn fiets aan de kant, ren naar hem toe en help hem en zijn motor weer overeind. Niemand zag het (Rick lag een stukje achter) en in mezelf moest ik lachen. Wat zijn we in hemelsnaam aan het doen, als zelfs motoren hier niet boven komen. 

Eenmaal bijna boven is er een restaurantje waar we met ons laatste contante geld twee cola’s kopen. Er komt een jeepsafari langs en ze stoppen hier voor lunch. De organisatie van de jeepsafari heeft lunch meegenomen en door de deelnemers van de jeepsafari worden we uitgenodigd om mee te lunchen. Waarschijnlijk zagen we er vrij verslagen uit en om eerlijk te zijn zo voelden we ons ook. Verslagen door een berg en een gravelpad. Na de lunch is het nog een klein stukje omhoog, waarna we heel voorzichtig over een net zo slecht gravelpad naar beneden gaan richting Shkoder.