Omdat er niet zo heel veel is, ben je ook meer op elkaar aangewezen. We fietsen nu met zijn zessen en het bijna niks om je heen hebben geeft wel de tijd om elkaar goed te leren kennen. Wat doen de anderen thuis, welke dingen vinden ze leuk en wat hebben ze allemaal al meegemaakt tijdens hun reis? Het zijn sociale jongens en er wordt veel gekletst. Er mag dan wel bijna niks zijn in de woestijn maar eigenlijk verveel ik mij geen moment. Naar een slaapplek hoef je niet te zoeken want je kan op ieder willekeurig moment van de weg af honderd meter de woestijn in en je tent opzetten. Het enige waar je mee bezig hoeft te zijn is eten en drinken. Qua eten hebben ze hier niet heel veel verschillends. Dat kan je ook niet echt verwachten in de woestijn. In de supermarkt is het aanbod zeer beperkt en voornamelijk koek, chips en frisdrank. Uit eten in een restaurant is daarentegen verbazingwekkend goed. Vaak hebben ze dezelfde gerechten die ze serveren maar wel allemaal erg lekker. Plov, rijst met groente en vlees, Samsa, vlees en ui in bladerdeeg, Laghman, dikke noodles met groente en vlees en verschillende shaslicks.

Ik had ook geen idee hoe de mensen hier in Oezbekistan zouden zijn. Ik dacht dat Turkije bekend stond om het vele toeteren, maar om eerlijk te zijn wordt er hier in Oezbekistan nog meer getoeterd naar ons. Niet omdat we asociaal rijden maar toeteren uit enthousiasme en om ons aan te moedigen. Met de groep van zes zijn we tot nu toe (Bukhara) ook twee keer uitgenodigd bij mensen thuis om daar te slapen. De eerste keer ontmoetten we een jongen waarbij we onze tenten in de tuin op mochten zetten. De tweede keer mochten we zelfs met z’n allen binnen slapen en kregen we fruit en avondeten. Mensen zien hier niet vaak toeristen en vinden het leuk om een praatje met je te maken. Het gebeurt ook regelmatig dat we dan wat te drinken krijgen of soms zelf wat eten. Het is leuk om dit onbekende land te ontdekken en voor nu genieten we er volop van.