Laatst schreef ik dat het in Albanië een chaos was met verkeer. In vergelijking met Istanbul was Albanië echt een makkie. We fietsen samen met Cédi die we ook net voor Istanbul hebben leren kennen. Vanaf de kant waar wij vandaan komen zijn er geen fietspaden of kleine wegen die de stad in gaan. Het zijn allemaal vierbaanswegen met veel, heel veel auto’s. Het zijn geen snelwegen dus we mogen er wel fietsen maar lekker is het niet. Het gebied voor Istanbul is alles behalve vlak. Het loopt vaak vrij steil op en neer. Door alle heuvels voor de stad heb je ook helemaal geen zicht op hoe groot de stad is en heb je geen overzicht. 

Met zijn vier (Rich, Felix, Cédi en ik, Sven) vormen we een sliert die over de weg gaat. Ik fiets voorop en doe de navigatie en het manoeuvreren. Daarachter fietsen Cédi en Rick die het verkeer om ons heen in de gaten houden en zo nu en dan foto’s en filmpjes maken. Als achterste fietst Felix met een felgeel hesje zodat we goed zichtbaar zijn. We fietsen zo veel mogelijk aan de rechterkant maar omdat dat ook altijd de kant is waar de afslagen zitten, moeten we soms een baan opschuiven. Achterom kijken of er niks aan komt, wachten, wachten, “Now!” In het tussen twee rijbanen in, links en rechts schieten de auto’s voorbij. Totdat de uitvoegstrook weg gaat van de doorgaande weg. Dan heb je weer even rust op een kleine vluchtstrook waar je overheen fietst.

We zijn inmiddels een uur aan het fietsen door de stad en als we op onze telefoon kijken zijn we nog niet eens op de helft naar het centrum. Istanbul is bizar groot en om even bij te komen van alle hectiek nemen we eerst een döner. Door de smallere straten fietsen we twee aan twee waardoor we even groot zijn als een auto. Dit werkt super en auto’s kunnen er minder snel langs. Alsnog zullen ze het altijd proberen en als je te ver uit elkaar fietst dwars door het midden. Het voelt echt als een mooie uitdaging om met z’n allen veilig de stad in te komen. Wanneer we in het centrum aankomen volgen dan ook de verdiende high fives en heerst een gevoel van overwinning. Het was focussen, communiceren, auto’s ontwijken maar ondertussen was het ook genieten. We hebben de poort tussen Europa en Azië bereikt.