Met het liften was het goed te merken dat we weer in toeristischer gebied waren beland. Waar in het binnenland iedereen ons nog wilde helpen, wilde het hier niet zo vlot lukken. Er kwamen echt veel busjes, jeeps en pick-up wagens voorbij, maar niemand wilde ons uppicken. We hebben drie kwartier gestaan totdat we de juiste man tegenkwamen. Hij gebaarde meteen dat onze fietsen in het busje mochten en we mochten mee. Hij kon ons helemaal naar beneden brengen naar de zwarte zee. Aan de kust lag een dorpje genaamd, Of. Op mijn telefoon had ik opgezocht dat er een fietsenmaker zat. Net op het moment dat ik het wil doorgeven heeft de bestuurder het zelf ook al opgezocht en is hij de zaak aan het bellen. Niet helemaal het goede voorbeeld waar zijn zoontje naast zat maar dit is de man die we moesten hebben. We worden beneden afgezet bij de fietsenzaak en bedanken de man onwijs.

In de fietsenzaak is er naast de fietsenmaker zelf helemaal niemand dus we worden meteen geholpen. De fietsenmaker lijkt in eerste instantie niet heel blij met het feit dat we er zijn. Misschien komt het omdat we helemaal aan het eind van de middag pas komen maar dat liep voor ons nou eenmaal zo. Bij de vraag of hij hier weleens andere fietsreizigers heeft gehad leeft hij helemaal op. Hij laat allemaal foto’s zien van andere fietsreizigers die ook bij hem zijn geweest. We vragen hem ook of hij een plekje in de stad weet waar we die avond kunnen slapen. Dat wist hij wel en na het maken van mijn wiel zou hij ons erheen brengen. Tussen het kletsen door repareerde hij het wiel en gelukkig lukte dat best aardig. Na twee uur kletsen en sleutelen had hij het voor elkaar, ik kon weer fietsen. Hij bracht ons al fietsend naar de boulevard en we konden daar in het park slapen. Daar deden we nog een hapje en een drankje en kletsten we over van alles. Eigenlijk voordat we het wisten had hij ineens al betaald. Niet helemaal de bedoeling want wij wilden betalen omdat het repareren van het wiel service was. “Nee, niks ervan, Turkse gastvrijheid, geniet er maar van.” “Ik vond het leuk om jullie te helpen en ben zo ook onderdeel van jullie reis.” Heel onwerkelijk om mee te maken en hoewel er veel gedachten door mijn hoofd zijn geschoten over dit avontuur is volgens mij de conclusie: Mocht je honger of dorst hebben in Turkije, rij gewoon je fiets in de prak.