Vanaf de splitsing is het meteen onverhard gravel en dit zal niet meer stoppen tot de top. De meeste van ons hebben goede banden voor dit terrein maar Joe, die onderdeel is van de groep waar we mee fietsen, heeft van ons veruit de dunste banden. Hierdoor heeft hij het iets lastiger omdat zijn banden minder grip hebben. Gelukkig kan Joe erg goed klimmen dus daarmee compenseert hij een hoop en is hij absoluut niet de laatste. Op een klim als deze zoekt iedereen naar zijn eigen tempo en is het niet te doen om bij elkaar te blijven fietsen. We spreken af om halverwege de klim pauze te houden en tot ons geluk is daar een beekje om even in af te koelen. 

Na wat verkoeling gingen we verder en het leek wel alsof Trystan een motor in z’n fiets had. Hij was veruit als eerste boven en het schijnt dat hij tijdens het wachten drie boeken heeft kunnen lezen, chinees heeft geleerd, twee powernaps heeft gedaan, een cursus passief inkomen heeft gedaan en al beneden is wezen kijken voor een slaapplek. In de laatste twee kilometer voel ik (Sven) voor het eerst tijdens het fietsen echt serieus dat er minder zuurstof is. Ik ben sneller buiten adem en mijn benen trappen minder hard. Niet gek, want inmiddels zitten we boven de drieduizend meter. Boven is het uitzicht werkelijk waar prachtig. Wij zijn enorm hoog maar om ons heen zijn er nog hogere bergen. De zon is al aan het zakken en het geeft een prachtige belichting over de vallei heen. We denken er even aan om boven op de berg te slapen maar hoe hoger je bent hoe kouder het is. Dus we besluiten om eerst een stuk af te dalen om daar vervolgens te slapen. Vandaag was een zware maar ook prachtige dag, genoten!