Dit maakte mij onwijs zenuwachtig voor de bergpas die we nog over moeten op 5400 meter. Als ik op 5000 meter al best veel last heb gehad van hoogteziekte hoe gaat dat dan wel niet zijn op nog vierhonderd meter hoger. Vanuit Manang gaan we verder het circuit op waarvan we de eerste dag naar een soort basecamp zullen gaan en de tweede dag ’s ochtends de bergpas over. Na Manang is er geen jeeppad meer en moeten we fietsen over het hikepad. Het hikepad heeft gelukkig een egale harde ondergrond en we kunnen er prima fietsen. Dit is het deel waar we ook de meeste hikers tegenkomen omdat we hier op hetzelfde pad zitten. Heel leuk om alle verbaasde reacties en vervolgens aanmoedigingen te krijgen. Die eerste dag kunnen we ongeveer negentig procent nog fietsen en moeten we soms alleen een klein stukje lopen. We slapen in een dorpje voor de pas op 4500 meter hoogte. Ik had nu preventief een hoogtepil genomen en gelukkig vandaag geen last gehad van de hoogteziekte. Bij aankomst in het dorpje zien we meteen de steile berg die we morgen op moeten. Het wandelpad gaat met haarspelden naar boven en het zal absoluut niet mogelijk zijn om naar boven te fietsen. Het is een beangstigend gezicht maar dat zijn zorgen voor morgen, eerst een goede nacht slapen en dan gaan we morgen de bergpas trotseren.

Alle wandelaars in het dorp beginnen ’s ochtends vroeg met wandelen. Dit doen de wandelaars zodat ze relatief op tijd op de pas zijn als het nog niet zo hard waait. Als we aan het ontbijt zitten in het donker zien we al een aantal lichtjes naar boven gaan en wij beginnen na zonsopkomst en het nemen van een hoogtepil. Het is eigenlijk meteen zwaar en steil. Omdat het ’s ochtends nog koud is doen je handen meteen zeer, het is ongeveer acht graden onder nul. Door de grote hoogte waarop we zitten is er weinig zuurstof in de lucht en moet je flink werken voor iedere stap. Het is zo stijl dat lopen en tegelijk je fiets duwen te zwaar is. Je duwt je fiets naar voren, knijpt in je remmen en trekt jezelf aan je fiets omhoog. Gekkenwerk eigenlijk maar we komen wel steeds hoger en hoger. Het klimmen is heel zwaar maar het gaat goed, ik heb nog geen hoogteziekte alleen Jur, een van de andere jongens, helaas wel. Soms kom je een wandelaar tegen die het ook zwaar heeft, het is voor niemand makkelijk om boven te komen.