Tijdens deze pauze van het fietsen hebben we een dag vanuit Manang wat kleine hikes gedaan. Niet heel bijzonder in vergelijking met de rest maar wel lekker om even aan de hoogte te wennen op 3500 meter. Daarna zijn we twee dagen weg geweest naar Tilicho Lake, het op een na hoogste meer ter wereld. Het meer ligt op 5000 meter hoogte en op de eerste dag lopen we naar het basecamp en op de tweede naar het meer en weer terug naar Manang. Tijdens het wandelen zien we ook de minder mooie kant van toerisme op het Annapurna circuit. Langs het wandelpad zijn gaten gegraven waar je afval kan dumpen, wat ook veel gedaan wordt. Als de hoop te groot wordt, steken ze hem in de fik. Daarnaast zijn er ook veel mensen die niet met hun eigen bepakking naar boven kunnen komen. Het zou voor mij als valsspelen voelen als iemand anders mijn spullen naar boven tilt, maar er worden hier echt veel dragers gebruikt. Dat voelt voor mij al als valsspelen en dan zijn er ook nog mensen die naar boven gaan met een ezel, die lopen niet eens.

Om de dorpjes op het circuit te bevoorraden worden ezels gebruikt om goederen te transporteren. Onderweg naar boven komt ons zo een groep ezels tegemoet lopen en wij gaan aan de kant staan. Voor ons de eerste keer en het lijkt alsof we aan de kant staan met de meeste ruimte. Maar als de ezels langs lopen worden we bijna het ravijn ingeduwd en leren we een belangrijke les, altijd tegen de berg aan staan. Op het circuit worden we door de hoeveelheid toeristen ook regelmatig herkend. Mensen die ons volgen op social media en die even een praatje komen maken. Onwijs leuk om ook alle verhalen te horen van anderen en hoe zij het ervaren. Onderweg naar Tilicho Lake komen we twee Nederlandse dames tegen waar we even gezellig mee kletsen en die we later ook nog op de hoogste pas tegen komen.