Het is een warme dag in Turkije en we stoppen langs de weg bij een watertappunt. Het is een watertappunt bij iemand thuis openbaar, maar toch iets persoonlijker. Wij stoppen er met onze fietsen, het is een doorgaande weg en er worden allemaal potten verkocht. Om de mensen te ondersteunen hebben we een machine aan de weg staan met gekoeld water. Iets wat naar mijn mening echt de vrijgevigheid van Turkije weergeeft. De eigenaar ziet dat wij er stoppen met onze fietsen en komt een praatje maken. Zoals iedere Turk begint Semet vol goede hoop in het Turks tegen ons te praten. We proberen in ieder land een paar woordjes in de lokale taal te leren, maar heel veel verder dan hallo komen we niet.

Een collega van Semet komt erbij en hij spreekt wel Engels. Eigenlijk na een paar zinnen contact worden we ineens uitgenodigd om in de achtertuin een duikje te komen nemen in het zwembad. Omdat het behoorlijk warm was, klonk dit echt als muziek in de oren. Voor de zekerheid ook alvast maar de brutale vraag gesteld of we in de achtertuin konden slapen. Dit was ook nog mogelijk dus nu was het helemaal tijd om te ontspannen. Het zwembad in de tuin zag een beetje groen maar dat hield ons absoluut niet tegen om een duikje te nemen. In een ondiep stukje van het zwembad stond een tafel met vier stoelen. Hier hebben we met de mannen Turkse thee gedronken en kregen we veel fruit.

In de tuin stonden een aantal fruitbomen waar voor ons vers geplukt werd. We kregen moerbeien, abrikoos en pruim voorgeschoteld. Iedere keer weer blijf ik mij verbazen hoeveel meer smaak er zit aan vers geplukt fruit ten opzichte van fruit uit de supermarkt. Semet vind het leuk dat we er zijn en hij laat ons van alles zien en proeven. Hij is trots op wat hij doet en dat is mooi om te zien. Het bezoek bij Semet laat voor ons nogmaals de gastvrijheid zien van Turkije. Het werkt ook inspirerend, zorgen voor de medemens en geluk met elkaar delen. Waren er maar meer mensen zoals Semet.