Al kletsend fietsen we de volgende klim op totdat we beiden ineens stoppen met praten. We zijn bezig aan de col de peyresourde als we in de verte een hond langs de weg zien staan. Shit daar gaan we weer… Deze hond liep los door de berm en kon ieder moment naar ons toe komen. De dag begon zo goed tot nu toe, we hadden strakblauwe lucht zonder dat het te warm was omdat het nog ochtend was. Het uitzicht begon steeds mooier te worden omdat we omhoog aan het fietsen waren en de sfeer zat er goed in. We fietsten voorzichtig dichter bij de hond in de hoop dat hij ons niet door zou hebben. Voordat we ook maar een beetje de hoop hadden om ongezien langs de hond te komen, draaide hij zich om en blafte een aantal keer naar ons. Hij kwam zelfs naar ons toe en ondanks dat we dit spannend vonden, bleven we doorfietsen. Het voelde niet echt als agressief territoriaal blaffen, wat het iets minder spannend maakte. Tijdens het voorbij fietsen keken we de hond recht aan en deze besloot een stukje met ons mee te rennen naar boven. Na het oogcontact was er helemaal geen sprake meer van geblaf en vonden we het eigenlijk wel leuk dat hij mee kwam.

Na zo’n twee minuten vroegen we ons af hoe lang hij met ons mee zou lopen en we besloten hem een naam te geven. Omdat zijn oren op en neer flapperden tijdens het rennen werd de naam “Flappie” gekozen. Een stukje verder omhoog fietsten we door een klein dorpje waar de hond waarschijnlijk thuis hoorde. Niemand te bekennen die Flappie kwam zoeken en ook niks waaruit bleek dat Flappie ergens zijn huis had. Flappie bleef zo een 10 meter voor ons uit lopen naar boven en wees ons de weg. Niet altijd de goede, dus zo af en toe moesten we hem roepen, waarna hij al snel weer de koppositie over nam.

Flappie gebruikte bij het naar boven lopen de hele weg en had geen angst voor verkeer van de andere kant. Wij daarentegen wel en vonden het bij onoverzichtelijke bochten vrij spannend of al het verkeer Flappie wel had gezien. Die mensen zullen ook wel denken “Hou je hond bij je” maar ja wij konden niet communiceren met hem. Ondanks dat we niet konden communiceren kregen we toch een soort band. Hij keek vaak achterom om te kijken of we eraan kwamen en wij riepen hem als hij verkeerd liep. We vonden het super leuk om te ervaren dat een ontmoeting met een hond ook positief kon zijn, maar we wisten dat deze ontmoeting ergens moest stoppen.

We konden Flappie niet meenemen naar Barcelona en ergens bij deze berg zal hij toch een thuis hebben. Bergop gaan we hem niet lossen en een oerhollandse “Zit, Blijf!” zal ook weinig uitmaken bij deze Franse hond. Flappie blijft trouw aan ons en als er andere fietsers langskomen kijkt hij bijna niet eens. Voor de top gaan we Flappie niet kunnen afschudden en het zal in de afdaling moeten gebeuren. Bovenop de col de peyresourde eten we wat en genieten we van het uitzicht, we knuffelen wat met Flappie en weten dat dit de laatste momenten samen met hem zijn. 

Na de pauze stappen we onze fietsen op met toch een jammer gevoel om hem achter te laten want het gezelschap was best leuk. Omdat het bergafwaarts gaat rollen we vanzelf. Flappie rent mee en we gaan harder en harder. Ik kijk naast mij en Flappie kan het niet meer bijhouden. Hij verdwijnt langzaam uit mijn ooghoek en ik hoor hem in paniek blaffen. Ik wil in mijn remmen knijpen maar weet dat we Flappie niet mee kunnen nemen. Flappie hoort hier thuis en wij rollen door. We horen nog één keer vanuit de verte het geblaf van Flappie en weten dat dit het laatste is wat we ooit van Flappie zullen horen.