Aahhhhhhh. Dat is eigenlijk in het kort de eerste indruk. We stappen het vliegtuig uit en meteen voel je weer de warmte. Vanuit het koele Kazachstan is het ineens weer twintig graden warmer. Op het vliegveld moeten we onze visa laten zien. Voor India hebben we een e-visa en laat daar nou net een lange rij staan om een stempel in je paspoort te krijgen. Het duurt en het duurt, maar na heel lang wachten zijn we er doorheen. Volgende uitdaging, fietsdozen zoeken. Inmiddels zullen deze al lang uitgeladen zijn dus ze zouden ergens moeten zijn. Na even zoeken komen we bij de speciale bagage en daar staan ze gewoon al klaar op een karretje. De fietsen zetten we op het vliegveld weer in elkaar en daar is nog een fietser hetzelfde aan het doen. Het is een Poolse jongen die ook een verre reis aan het maken is. Hij gaat niet dezelfde kant op als wij, dus samen fietsen zit er niet in.

Vanuit het vliegveld fietsen we meteen de drukte in. Ik (Sven) had nog een sprankeling hoop dat het allemaal wel mee zou vallen op de weg en dat het altijd overdreven werd. Dat is absoluut niet het geval en het klassieke beeld met veel tuktuks klopt ook helemaal. Er is een constant geluid van toeters links, rechts, voor en achter je. Je moet hier trouwens ook links rijden, dat is ook even wennen. Niet dat het links rijden hier nou helemaal een must is want er zijn ook zat mensen die tegen het verkeer in rijden. Ze hanteren hier het principe weg is weg en die mag ik gebruiken zoals ik wil. Vrij spannend als er ineens een auto, scooter of tuktuk recht op je af komt rijden en hard toeterend. Op de weg zie je ook van alles, mensen hebben kraampjes op de weg, driewielfietsen met een zwaar beladen bak, tuktuks met acht mensen erin en natuurlijk heilige koeien. Hier in India kan echt alles op de weg en het lijkt wel een sport om ieder vervoermiddel zo zwaar mogelijk te beladen.