Na het in elkaar zetten van de fietsen op het vliegveld ontmoeten we een zesde fietser die ook mee fietst. Een van de Franse jongens had hem al ontmoet in Turkije en heeft contact gehouden. De zesde fietser was al in Kazachstan maar heeft twee dagen gerust omdat hij ziek was. We fietsen het vliegveld af en fietsen eigenlijk meteen het niets in. Zo ver als je kan kijken is er helemaal niks, alleen maar woestijn. Een gigantisch contrast met het Tbilisi waar we de afgelopen tijd zijn geweest. Het is gek om ineens in zo een leegte te zijn, maar het geeft ook tijd om alle ervaringen van de afgelopen tijd te beschouwen. Want wat hebben we eigenlijk al veel meegemaakt, zowel mooie als minder mooie ervaringen maar stuk voor stuk allemaal verhalen.
Veel tijd om na te denken is er ook weer niet want de gasten waarmee we aan het fietsen zijn fietsen behoorlijk door. Hoofd naar beneden en het achterwiel van je voorganger volgen. Het enige waar je aan denkt is het voorwiel van degene voor je. Niks ervaringen beschouwen, niet om je heen kijken, niet aan thuis denken, niet denken wat gaan we straks eten, goed in het wiel zitten, dat is waar je aan denkt. Om je heen is er ook niet veel te zien dus wat dat betreft mis je ook niet zo veel. Iedereen is moe omdat we maar een half uur hebben geslapen. De energie is niet heel hoog maar toch worden we ineens enthousiast en opgewekt. We zien in de woestijn voor het eerst een kameel. Niet eentje in een dierentuin of bij iemand op een boerderij maar echt in het wild. Hier in Kazachstan lopen er veel kamelen en dromedarissen gewoon in het wild rond.
Voordat we naar Kazachstan vlogen, hadden we stiekem ook de hoop om andere fietsers te ontmoeten. Wij zijn meestal niet zo goed en ver vooruit kijken qua waar zit de volgende supermarkt of waar kunnen we water scoren. In Europa en Turkije kom je daar aardig goed mee weg, maar hier zijn er echt grote stukken met niets. Alleen een rechte weg door de woestijn en verder niks. In onze groep zitten wel jongens die goed kijken naar waar is de volgende mogelijkheid voor eten en drinken. Voor ons ideaal want dan hoeven wij hier niet mee bezig te zijn. Er zit soms zestig a zeventig kilometer tussen twee stops. En dat zijn dan geen dorpjes maar hele kleine truckers cafeetjes. Vaak met een heel beperkt aanbod aan eten en drinken en je moet er vooral geen groente of fruit verwachten. Frisdrank, chips en als je geluk hebt wat nootjes. Het aanbod is zeer beperkt maar voor eventjes moeten we het er maar mee doen. Heel soms kom je een dorpje tegen en hier is het dan wel mogelijk om wat meer vitaminen en brood te kopen. In vier dagen racen we door de Kazachse woestijn en eigenlijk voordat we het weten zijn we al in het volgende land, Oezbekistan.
