We naderen vanuit Spanje, Andorra en nemen door de bergen de kortste weg. De kortste weg betekent in berggebieden vaak niet de beste weg en dat hebben we geweten. Vanaf de doorgaande weg draaiden we een bergpaadje op dat meteen goed omhoog ging. De wind viel weg, het zonnetje scheen goed en we besefte dat we veel te weinig water mee hadden.

Omdat het in de Pyreneeën vrij droog was had je niet veel riviertjes waar je water uit kon halen. Als nieuw item deze reis hadden we een waterfilter mee zodat we veilig water konden drinken. Op de kaart had ik gezien dat we nog door een klein dorpje kwamen en daarna een echt afgelegen gebied ingingen. We hoopten dat we in dit dorpje van ongeveer 20 huizen een tappunt konden vinden maar dat was helaas niet het geval. Een klein stukje terug stond langs de weg een drinkbak voor wandelaars. Hier stroomde vanuit de berg water in maar omdat het er niet heel betrouwbaar uitzag hadden we het er in eerste instantie over geslagen. Omdat we een waterfilter hadden, durfden we het daarmee wel aan en konden we verder het afgelegen gebied in.

Na het kleine dorpje hield de geasfalteerde weg op en ging deze over in een gravelpad. Gelukkig fietsen we ook op gravelfietsen dus dat zou hartstikke goed moeten gaan maar je hebt gravelpaden en gravelpaden. Dit was een gravelpad wat bestond uit veel los zand en wat stenen van formaat tennisbal. In het losse zand hebben we bijna geen grip en het is moeilijk om omhoog te fietsen. Door de grotere stenen stuiteren je wielen soms een willekeurige kant op en we moeten geconcentreerd blijven om te kunnen blijven fietsen.

We zoeken het kantje van de weg op omdat deze vaak iets vaster is dan het midden van de weg. Tijdens het naar boven fietsen komen er 2 buggy’s voorbij rijden die vol verbazing kijken dat wij hier fietsen. Vanwege de droogte trekken ze een dikke stofwolk waardoor er meteen een vieze bite aan de lucht zit. Mond dicht houden tijdens het fietsen, anders kan je er een zandkasteel in maken. Dit natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan want het gaat aardig omhoog. Gelukkig hebben we genoeg water mee om onze mond te spoelen maar lekker is het niet.

De weg vlakt inmiddels af en we blijven op dezelfde hoogte rond de berg draaien. Dit is een van de mooiste paden die we hebben gehad tijdens de reis. Er is verder helemaal niemand en we zien bergen achter bergen achter bergen met strakblauwe lucht. Hier ergens willen we slapen en volgens google maps moet er straks nog een riviertje zijn waar we langs komen. We dalen een klein stukje naar het riviertje en rond het kleine stroompje is het iets groener. Gelukkig maar want in de droge grond hadden we anders met geen mogelijkheid de haringen kunnen krijgen. In het riviertje kunnen we al het zand van ons af wassen wat hoognodig was. We eten ravioli en liggen na het eten achterover op de grond om naar de sterren te kijken. Er is daar bijna geen omgevingslicht waardoor alles goed zichtbaar is. We liggen stil op onze rug, we hebben nog nooit zoveel sterren gezien.