Turkije zal het land zijn waar we de grens over gaan van Europa naar Azië. Turkije klinkt ook meteen heel anders dan Bulgarije waar ervoor waren. Is er vanaf de grens meteen een duidelijke scheiding of gaat het geleidelijk over in elkaar? Ik (Sven) heb veel goede verhalen gehoord over de gastvrijheid in Turkije. Daardoor heb ik iets wat eigenlijk heel gevaarlijk is om te hebben, verwachtingen. Het lijkt mij sterk dat je ineens op straat eten en drinken aangeboden krijgt, of sterker nog, een slaapplek. Aan de andere kant hebben we dit ook al in Bulgarije meegemaakt, dus het zou wel kunnen.

De eerste dag in Turkije fietsen we naar Edirne. Bij het overgaan van de grens horen we een auto toeteren, ah, Turkije! Glooiende heuvels strekken zo ver om ons heen als we kunnen kijken. Allemaal zijn ze gevuld met akkers. Veel verschillende gewassen verbouwen ze niet, het zijn alleen maar zonnebloemen en tarwe. Het landschap is eigenlijk de eerste dag heel saai. Regelmatig toetert er een auto naar ons. Eerst dachten we dat we iets verkeerd deden. Na goed kijken bleken ze allemaal te zwaaien en ons aan te moedigen. Mensen vinden het prachtig dat we hier aan het fietsen zijn.

In Edirne hebben we het idee dat we echt Turkije binnen fietsen. Edirne is de eerste stad waar we komen. Er is zoveel te zien qua gebouwen, qua verkeer, qua mensen dat je ogen tekortkomen. Iets wat natuurlijk opvalt is de grote hoeveelheid aan moskeeën. Het is wat drukker op straat, het eten is iets anders met natuurlijk meer kebap. Maar als je puur naar de mens kijkt zien deze er qua lichaam en gezicht niet heel anders uit dan een Bulgaar. Twee mensen die op elkaar lijken maar wel een andere manier hebben van geloof en cultuur. We genieten van alle indrukken en dit is nog maar een voorproefje voor wat Turkije gaat bieden. Ik kan niet wachten om de rest te ontdekken, ik heb zin in Turkije!