DAG 1
We verzamelen om 13 uur bij mij (Sven) thuis. Vanaf daar gaan we naar IJmuiden fietsen om daar met een veerpond naar Engeland te gaan. Nog snel een wc rol in één van de tassen gegooid, warme kleding aan en vertrekken maar. Met zo een 4 graden was het vrij fris onderweg naar IJmuiden, de lucht was grijs en er hing wat mist in de lucht. Een dag zoals er waarschijnlijk velen zullen volgen deze vakantie. Maar het was droog dus we vonden het prima! Door de Nederlandse polders fietsten we langs een weiland met allemaal bunkers in de mist. Deze bunkers waren er zover als we het weiland in konden kijken. Verder was er behalve het fietspad niks te zien. Alsof we even alleen met de bunkers waren. Het weer gaf ons een grauw gevoel. Mischien liepen hier in de oorlog ook 2 vrienden die verder niks anders zagen dan bunkers en mist. Wij wisten niet waar we zouden slapen, zij wisten niet waar de vijand zou aanvallen. Alle 4 met vragen maar dat beetje kou wat wij deze week moeten doorstaan is een stuk verdraagbaarder dan de vijand waarmee zij te maken hadden.
Onderweg naar IJmuiden verliep het fietsen zonder pech en we kwamen optijd aan. Voordat we de boot opgingen hebben we boodschappen gedaan voor avondeten en ontbijt, zodat we niet voor dure prijzen eten hoefden te kopen op de boot. De plek waar de auto’s de boot inrijden is ook de plek waar wij de boot infietsten. Onze fietsen mochten we zelf vastmaken met spanbanden waarna we naar onze kamer gingen. De deur ging open en we verbaasden ons over de grote, of eerder kleinte, van de kamer. Een gemiddelde gevangeniscel is groter, maar wij hadden daarentegen dan wel een douche. In de douche stond je wel met een schouder tegen de muur en met de ander tegen het douchegordijn, maar we hadden een douche! Wie weet wanneer de volgende keer is dat we kunnen douchen. Spullen gedumpt, avondeten opgegeten en nog voor het slapen gaan even een biertje in de pub.
DAG 2
We worden gewekt door de intercom die vertelt dat we over twee uur aan land komen en ons klaar moeten maken. Brave jongens als wij zijn, gingen we dan ook uit bed om ons klaar te maken. Met onze spullen ingepakt stonden we in de lobby te wachten totdat we naar beneden naar onze fietsen konden. Terwijl we in de lobby stonden, kwam het land in zicht. Sneeuw! Alles wat we zagen vanaf het schip van de haven was wit met blauwe lucht erboven. We werden meteen enthousiast en hadden zin om te fietsen. Rond 10 uur mochten we van de boot en fietsten we de haven uit. Het was de haven van de stad Newcastle upon tyne. De stad verkennen zouden we op de terugweg doen, omdat dit beter uitkomt qua route. Uit automatisme gaan we aan de rechterkant fietsen maar krijgen hierop meteen een boze blik. Ohja, links fietsen, daar moeten we nog even aan wennen. Na een paar kilometer doen we inkopen voor de middag en avond. Toch lekker om even een warme supermarkt in te lopen waardoor we weer warm werden.
We fietsen verder door het glooiend landschap, waarna we ons ‘s middags verbazen over hoe snel het al gaat schemeren. We proberen een slaapplek te zoeken en bij gebrek aan bos om onze tentjes in op te zetten, proberen we een tuin. We bellen aan bij een groot huis met tuin om te vragen of we onze tentjes in de tuin op mogen zetten. Na navragen bij z’n baas (z’n vrouw) hadden ze het liever niet maar gaven ons wel een goede tip. We stonden midden in de polder en hij vertelde ons dat we twee velden verder moesten fietsen en daar een zijstraat in konden gaan. In die straat komt bijna nooit iemand en is het weiland leeg, daar konden we onze tenten opzetten. Zo gezegd zo gedaan dus wij komen bij het weiland, controleren of er geen dieren lopen en zetten onze tenten op. De zon is inmiddels onder, wij hebben het koud en besluiten eerst in de tenten op te warmen voordat we gaan eten.
Na een uurtje met kleren aan in onze slaapzakken te liggen, voelden we onze handen en voeten weer. Hup de kou weer in, missie koken ging beginnen. Om wat worstjes te bakken pakte ik de olie uit mijn tas, maar deze was gestold en inmiddels zo dik als chocopasta. De dikke pasta met een mes in de pan gedaan en werd gelukkig snel weer vloeibaar. We aten rijst met groente en worstjes maar zodra we dit op een bord lag, was het alsof je je bord in de vriezer zetten. Binnen no time was het hartstikke koud en niet meer lekker om te eten. De porties op onze borden teruggedaan in de pan en het vuurtje weer aan. We hebben romantisch samen uit de pan gegeten, gelukkig aten we geen spaghetti. Na het eten snel alles schoonmaken door wat water in de pan te warmen en weer de tent in, want inmiddels kregen we het alweer koud. Deze nacht werd het -5.
DAG 3
Tijdens de nacht werd ik wakker omdat ik het koud had. Ik begon de nacht dan ook wel erg optimistisch in alleen een onderbroek. Terwijl ik mijn thermokleding aan trok wilde ik een slok water nemen. Vanwege de temperaturen onder nul begon mijn water te bevriezen en kwam er amper nog wat uit. Shit! Helemaal niet over nagedacht. De twee bidons waarvan ik zeker wist dat ze niet lekte gooide ik in mijn slaapzak zodat het water vloeibaar bleef. Met twee ijsklonten en wat thermokleding in mijn slaapzak vervolgde ik de nacht.
‘S Ochtends werd het een stuk eerder licht dan we hadden verwacht en we hadden een uur eerder kunnen opstaan. Dat opstaan ging behoorlijk moeizaam. Je ligt lekker in een warme slaapzak en moet die warmte uit om koude kleren aan te trekken en naar buiten te gaan. We lagen nog even in onze tenten nadat de wekker ging en ik hoor Rick vanuit de andere tent roepen: “KUT”, “Wat is er?”, “Ik lig zo lekker warm maar ik moet poepen”.
Tijdens het opruimen van de tenten liep ik even de weg op. Dat we op een afgelegen stukje stonden, was ook meteen te merken aan de weg. Deze was niet gestrooid en als de plaatselijke schaatswedstrijd er voorbij kwam, had ons dat niks verbaasd. Schaatsen thuis laten liggen dus toch maar schuivelend met de fiets aan de hand begonnen we de dag. Al vrij snel tijdens onze tocht passeerden we de grens tussen Engeland en Schotland. In het begin van Schotland reden we door een groot gebied waar geen huizen stonden. Het landschap was werkelijk prachtig; wit met glooiende heuvels zover als we konden kijken, weinig bomen en een strakblauwe lucht. Ieder heuveltje naar boven kregen we het hardstikke warm vanwege alle kleding die we aan hadden maar naar benenden kreeg je het na 10 seconde koud door de vele rijwind. Lastig om je lichaam comfortabel te houden maar door bergop rustig aan te doen lukte het. Na behoorlijk wat heuveltjes stopte we even om langs de weg wat repen en koek te eten. Tijdens het fietsen en de pauzes was het heel gebruikelijk dat we naar mensen en auto’s zwaaiden. We bedachten ons dat we zodadelijk wel een supermarkt op wilden zoeken omdat we trek begonnen te krijgen. Net op het moment dat we het daar over hadden gebeurde er iets wat we niet hadden verwacht.
Eén van de busjes waar we naar zwaaiden stopte. We vroegen de man waar de dichtstbijzijnde supermarkt was, hij keek ons verbaasd aan en vertelde dat we nog 16 mile door moesten. Vrij snel daarna bedacht hij zich dat we dit niet gingen redden voor het donker en bood aan om ons daarheen te brengen. Zonder ook maar enige twijfel knikte we instemmend naar elkaar zeiden we ja tegen de man (Jimmy) en zetten we onze fietsen achterin. We zaten met zijn drieën op een rijtje voorin in de bus. Onderweg was het erg gezellig en met een gekke bek vroegen we waar Jimmy woonde en of we misschien konden blijven slapen. Jimmy gaf een schuine blik naar ons.. “no way” “Hahah no problem it was worth a shot “. Een aantal gezellige kilometers verder bedacht hij zich en bood ons toch een slaapplek aan. Jimmy woont in Pumpherston wat net iets voorbij Edinburgh ligt. We konden in zijn caravan slapen waar hij dan een verwarming in zou zetten. Eenmaal aangekomen bij Jimmy thuis had hij wat problemen met de caravan en bood ons aan om in de serre te liggen. Deze was heerlijk verwarmd, droog en had genoeg ruimte voor onze slaapmatjes.
Jimmy vroeg of we thee wilden, nam zelf ook thee en vroeg ons hoe we onze thee wilden. “Maak de thee maar zoals jij hem ook voor jezelf maakt.” Op deze manier hebben we beide voor het eerst thee met melk gedronken. Hoewel de troebele kleur ons totaal niet aansprak, viel de smaak nog alles mee, het was eigenlijk best lekker. ‘S avonds kwam zijn vrouw thuis, hebben we eten gehaald en na de gezellige gesprekken gingen we naar bed zodat we de volgende dag optijd konden gaan fietsen.
DAG 4
De volgende ochtend werden we heerlijk uitgerust wakker in de serre en na een goedverzorgd ontbijtje konden we er weer tegenaan. Op de kaart gezien, moesten we een klein stukje terug om door de stad Edinburg te fietsen. Na zo een 200 meter had ik al een lekke band en stonden we in de sneeuw in de kou mijn band te vervangen. Het was niet mogelijk om dit lekker warm bij Jimmy thuis te doen want Jimmy en zijn vrouw waren naar werk. Omdat we pas net waren begonnen hadden we zowaar nog gevoel in onze vingers en was het zo gefixt.
In de stad was het rustig op straat, wat het fietsen best aangenaam maakte. In de stad langs een aantal highlights gefiets waaronder de royal mile. De royal mile is een weg van kasseien naar het kasteel Edinburg castle. Omdat het kasteel verhoogd ligt, is de royal mile eigenlijk een kasseienklim die niet misplaatst zou zijn in een echte vlaamse wielrenklassieker. Boven aan de klim hadden we uitzicht over de stad en zagen we de volgende highlight “Arthur’s seat” een heuvel net naast het centrum die even het gevoel gaf alsof je in de natuur fietste. Na het beklimmen van de heuvel was het tijd om weer verder te fietsen.
Het doel is om vandaag ook nog naar Glasgow te fietsen. Kijkend naar de planning was het de beste optie om een hosteltje in Glasgow te boeken, zodat we nog wat kilometers konden fietsen terwijl het al donker was. De weg naar Glasgow liep voornamelijk langs kanalen over fietspaden, een dagje met wat minder hoogtemeters. De lekke band van vanmorgen voorspelden niet veel goeds, want onderweg naar Glasgow heb ik nog een keer lek gereden.
Hoewel we niet veel andere fietsers tegenkwamen onderweg, hadden we vandaag aanspraak met 2 andere fietsers. We werden uitgenodigd om op de koffie te komen en na even twijfelen in verband met tijd, zijn we toch langs gegaan. Helemaal geen spijt van want één van de twee bleek een proffesionele veldrijder te zijn (Cameron Mason). Wij waren gelijk super enthausiast, omdat we deze winter ook naar het WK veldrijden gaan waar we hem kunnen aanmoedigen. Hij raced onder andere tegen grote namen zoals Mathieu van der Poel en Wout van Aert. We waren overdonderd door alle mooie fietsen die hij had, de verhalen en bovenal de gastvrijheid. Een sportman die super gastvrij is en twee vreemde jongens uitnodigd op de koffie omdat ze een mooi verhaal hebben.
Na het uitwisselen van verhalen en avonturen was het voor ons tijd om afscheid te nemen en weer verder te gaan. Door de koffiepauze en de lekke band, was het niet te verwijden dat we heel wat kilometers in het donker gingen fietsen. Eenmaal aangekomen in de buitenwijken van de stad, had het ook wel iets gaafs met mooie verlichting door de straten. Met in gedachten een goed warm bed voor vanavond vloog het laatste stuk voorbij. Nog even een klein biertje in de stad gedaan na het eten en daarna naar bed want het avontuur van morgen wacht niet.
DAG 5
‘S ochtends was het tijd om Glasgow te ontdekken met daglicht wat meteen heel anders toonde. Na het affietsen van een aantal highlights en wit besneeuwden parken, was het tijd om weer kilometers te maken.
Onderweg kwamen we een wegafzetting tegen en dachten we hardop na of het mogelijk zou zijn om erlangs te fietsen. Niet om het bord, dat zou wel lukken, maar om de wegafzetting. We zagen niks dus gokten dat het moest kunnen, er kwam immers ook een auto vandaan. Even op google maps gekeken, omfietsen was een paar kilometer verder en dit was alleen een klein stukje naar beneden en weer naar boven. We durfden niet met volle vaart naar beneden omdat de weg vrij glad was en we niet hard konden remmen als er ineens toch een afzetting zou zijn.
Eenmaal beneden aangekomen werd het al snel duidelijk waarom de weg was afgesloten. Het stuk naar boven hebben ze niet ijsvrij kunnen houden en was inmiddels veranderd in een grote ijsplaat. Wielen die onder je fiets ronddraaien zonder dat je vooruit gaat, net als dweilen met de kraan open. Je weet dat het niet lukt, maar toch probeer je het. Met de fiets aan de hand door de graskant naarboven gelopen en genoten van de strakblauwe lucht en heuvelachtig landschap.
Na heel wat heuveltjes op en af fietsen, was het tijd om een slaapplek te zoeken. Het zou die nacht -12 worden dus we zetten alles op alles om ergens binnen te slapen. Het was een klein dorpje en echt veel huizen waren er niet. “Nee jullie kunnen niet blijven slapen in verband met de honden” “Nee het kan niet omdat ik kleine kinderen heb” “Ik wil liever geen vreemden in huis” nog eens honden, en nog eens kinderen. Waarom heeft iedereen hier een agresieve hond!? Inmiddels begonnen we het gigantisch koud te krijgen omdat we niet meer aan het fietsen waren maar bij mensen aan de deur stonden te praten.
De huizen waar we het konden proberen begonnen op te raken en we spraken ook auto’s en busjes aan die langs reden. In een van die busjes zat helper Robin. Robin had geen slaapplek voor ons maar kan ons+fietsen wel naar het dorpje Moffat brengen waar een hostel was. Eenmaal bij de verwarming van de auto begon bij mij alles te tintelen en deden mijn vingers en voeten pijn. Ik was blij dat Rick even het woord deed want ik had een dipje. Na een opwarmritje in Robin zijn bus zette hij ons af bij het hostel en nam afscheid.
Het hostel was een soort grote villa met allemaal kamers en een aangebouwd woonhuis van de eigenaar. Eenmaal binnen bleek het hostel gesloten te zijn in verband met verbouwen, maar omdat we er vrij verslagen en vermoeid uitzagen bood de eigenaar ons toch een bed aan. Hij ging zelf nog even naar het dorp toe om boodschappen te doen en bood aan dat we konden meerijden om ook boodschappen te doen. Rick ging mee met de man en ik ging ondertussen verder opwarmen onder de douche.
‘S avonds een heerlijke pasta gegeten en met de eigenaar van het hostel bij de openhaard een glaasje schotse whiskey gedronken. Een unieke ervaring en bijzonder hoe het toch weer goedkomt na lang proberen bij mensen thuis.
DAG 6
Vroeg uit de veren want vandaag stond er 100 kilometer op de planning. Het doel was om door een heel dunbevolkt gebied naar Haltwhistle te fietsen wat een iets groter dorp is. Dit deden we om te voorkomen wat er gister gebeurden met het niet kunnen vinden van een slaapplek.
Hoewel het landschap waar we doorheen fietsten vergelijkbaar was met de vorige dagen, wil ik toch een bijzondere situatie schetsen. Het is -8 graden en de lucht is strakblauw, heuvelaf ijskoud waarna je heuvelop weer kon opwarmen. Alle heuvels om je heen zijn normaalgesproken grasheuvels maar hebben nu de transformatie gemaakt naar witte sneeuwheuvels. Met alleen een zwarte weg door het wit glooiende landschap met doorboven strakblauwe lucht, stond er op één van de heuvels en prachtig wit paard. Het paard stond op de bovenste ronding van de heuvel met een stukje daarnaast een laag staande zon. Een uitzicht dat ook een schilderij had kunnen zijn.
Na heel wat glooiende kilometers waren we in Haltwhistle aangekomen. Eerst even een supermarkt in om avondeten en ontbijt te scoren en daarna opzoek naar een slaapplek. Ons oog was gevallen op een straat met vrijstaande huizen die langs een stroompje liep. Al fietsend door de straat al een aantal weilandjes gespot waar het misschien mogelijk was om onze tenten op te zetten. We belden aan bij een van de eerste huizen met de vraag of we onze tenten in de achtertuin op mochten zetten. Een vrij oude vrouw stond ons te woord en vertelde dat het niet echt vlak was in haar tuin en dat we het beter een huis verder konden proberen. Het volgende huis zou volgens de vrouw een bed en breakfast zijn en als het daar niet zou lukken mochten we terugkomen.
Na een aardig stukje klimmen, kwamen we buiten adem bij de bed en breakfast aan. Een redelijk norse vrouw deed open en het werd ons al snel duidelijk dat deze niet bereid was om ons te helpen. Het volgende huis zou nog een heel stuk naar boven zijn en we besloten om eerst terug te gaan naar de oude vrouw. Dit keer deed er een man open genaamd James. James was de zoon van de oude vrouw en was onderweg om ons de tuin te laten zien. Halverwege het wandelen naar de tuin bedacht James zich en stelde ons voor om bij hem in huis te slapen. Zonder enige twijfel en zonder elkaar aan te kijken, zeiden we met glinsterende ogen “ja”.
Bridgid (de vrouw van James) en James woonde in Humshaugh, wat wel betekende dat we nog 26km in het donker moesten fietsen, wat gelijk is aan ongeveer 1,5 uur fietsen. Dit mocht de pret niet drukken want we fietsten over een heuvelrug waar de avondschemering goed te zien was en we wisten dat we warm zouden slapen. Omdat het huis van Bridgid en James niet op google maps te vinden was, spraken we af om in de pub van het dorp te verzamelen. Rick en ik kwamen bij de pub aan en stuurden een berichtje naar het stel dat we er waren. Niet wetende wat het plan was, hadden we nog niks besteld. Zodra James binnenkwam was hij enthousiast en moest en zou er eerst een biertje gedronken worden voordat we naar hun huis gingen.
Na het biertje moesten we de auto van James volgen waarna we bij hun huis aankwamen. Of nou ja huis.. zeg maar gerust villa! Werkelijk prachtig met oude lichtbeige stenen gebouwd van binnen, veel kamers en toch een knus gevoel. We kregen beide een aparte logeerkamer aangeboden, maar vonden het toch gezelliger om op dezelfde kamer te slapen. Na een opwarmdouche bood het stel ons aan om mee te gaan uiteten. We hadden zelf wel al avondeten gehaald, maar besloten dat we zo een aanbod niet af konden slaan. Al wandelend gingen we terug naar de pub waar we hadden verzameld om te dineren. Een avond waarop veel werd gelachen, er lekker wat biertjes werd gedronken en we genoten van de immense gastvrijheid.
DAG 7
Tijdens het diner van gisteren vertelden Bridgid en James over de mooie plekjes die hun omgeving had. Omdat we na de lange tocht van gister voor liepen op schema, hadden we een dag over/rust. Het plan was eerst om deze te besteden in Newcaslte waar de boot weer zou vertrekken. Na de opsomming van alle mooie plekjes in de omgeving, vonden we het een beter idee om die dag hier in de natuur door te brengen.
Wat de keuze nog makkelijker maakte, was dat Bridgid en James ons aanboden dat we nog een nacht konden blijven slapen. Als bedankje hadden we afgesproken dat wij onderweg vandaag boodschappen zouden doen en het avondeten verzorgden. Vandaag was het mogelijk om de tassen achter te laten in de villa, zodat we zonder extra gewicht konden genieten van de tocht. We begonnen met het fietsen langs de “hadrian’s wall” een oude muur uit de tijd van Romeinen die dwars door Engeland van kust naar kust gaat. Inmiddels is de muur grotendeels verzakt en is alleen nog het bovenste randje te zien.
Na een aantal kilometers langs de muur, gingen we het bos in. Ik ben nog nooit in Zweden geweest maar het deed mij denken aan een Zweeds bos. Zo ver als je kunt kijken zie je naaldbomen, allemaal met een witte bovenkant van de sneeuw, een tweestrooks gravelpad er doorheen en helemaal niemand om je heen. Het voelde heerlijk om even een dag zonder tassen te fietsen, alsof het bijna vanzelf ging. Van gravelpad naar gravelpad dwars door de rustige witte natuur.
Terwijl ik stond te koken, kon Bridgid het niet laten om even te komen kijken en gezellig een praatje te maken. Ze vertelde dat het bijzonder was dat er iemand anders in hun huis voor ze aan het koken was. Iets wat ze er op eerste oog gek uit vond zien, maar als ze erover nadacht enorm kon waarderen. Nadat het eten klaar was, gingen we met z’n vieren aan tafel en begonnen we aan de wraps. We kregen veel complimenten voor de wraps en James en Bridgid waren vooral dankbaar dat er voor ze gekookt werd. Als er iets is wat we hebben geleerd aan het bezoek bij James en Bridgid, is het om dankbaar te zijn. Dankbaar voor de dingen die een ander voor je doet en om open te staan voor nieuwe dingen. Als ze ons niet hadden uitgenodigd, hadden we elkaar waarschijnlijk nooit leren kennen en niet een leuke/bijzondere tijd gehad.
Bridgid kwam voor oorsprong uit Ierland en na het eten stelde ze voor om een echte Irish koffie te drinken. Hierop konden we natuurlijk geen nee zeggen en deze smaakte bijzonder goed. Na de Irish koffie van Bridgid kwamen de speciaal biertjes van James, waarna de mooie verhalen van ons al snel volgden. De avond ging snel, de drankjes gleden lekker naar binnen en voor ik het wist voelden mijn oogleden alsof er bowlingballen aan hingen. Ik wilde niet naar bed omdat het zo gezellig was, maar had moeite om mijn ogen open te houden. Na een half uur de bowlingballen omhoog te houden zei ik de verlossende woorden: Ik ben moe, ik ga naar bed.
DAG 8
Vandaag is het tijd om terug te gaan naar de boot, maar niet voordat we een goed verzorgd ontbijt kregen. Bridgid had de gewoonte om dagelijks te ontbijten met porridge. Porridge is heel vergelijkbaar met havermoutpap. Iets wat ze de avond van tevoren al bij elkaar deden in een pan zodat het ‘s ochtends heerlijk smeuïg is. Met deze goede sportmaaltijd konden we er weer tegenaan en namen we afscheid van dit ontzettend lieve en gastvrije stel.
Het was nog 50km naar Newcastle en met die sportmaaltijd van vanmorgen was dat zo gedaan. Eén van de dingen waar we in Newcastle langs zijn gefietst het voetbal stadion van Newcastle United. Hartstikke toevallig, maar precies op dat moment was er ook een wedstrijd bezig. Het lukte ons om rond het stadion te fietsen en zo dichtbij dat we door de hekken in de hoeken van het stadion de wedstrijd konden zien. Al vrij snel nadat we bij het hek stonden, kwam er een grote sterke beveiliger naar ons toe om te vragen of we door wilden gaan. Onze kansen even snel ingeschat en toen besloten dat het wel verstandig was om door te fietsen.
Bij Rick thuis sparen ze magneten van het Hardrock Cafe. Eén van de dingen die we in grote steden dan ook vaak deden, was een Hardrock Cafe opzoeken om een magneet te scoren. Deze reis is de collectie met twee magneten uitgebreid, de derde stad hadden ze al. Ik denk dat ik binnenkort maar ga voorstellen om een bier koelkast naast hun normale koelkast te zetten. Met alle plannen die we nog hebben, zit de huidige koelkast natuurlijk zo vol.
Na wat toeren in de stad, waren we toe aan vette hap en aten we, voordat we de boot op gingen, bij een fish and chips snackbar. Even wat boodschappen om de bootreis te overleven en de laatste kilometers werden gemaakt naar de boot. Heerlijk terug in zo’n zelfde cel als op de heenweg. Natuurlijk nog even een biertje gedaan in de pub en alle avonturen nabesproken.
DAG 9
Eigenlijk zit onze reis erop, we moeten alleen nog het laatste stukje naar huis fietsen. In Nederland was het rond de -1 / -2 graden, gek genoeg voelde dat inmiddels als redelijk warm, omdat het gedurende de week tussen de -5 en -10 was. Onderweg naar huis kletsen we na over de reis terwijl er om ons heen geschaatst werd op ondiepe slootjes.
Kunnen we de kou aan? Ja, maar fijn is anders. Rick heeft een ander matje nodig die beter isoleert tegen de kou van de grond. In de slaapzakken houden we het warm en mocht het nog iets kouder worden, doen we meer kleding aan in de slaapzakken. Mocht het dan nog niet warm genoeg zijn, leggen we alle spullen in 1 tent en liggen we lepeltje lepeltje in de andere tent. Bij deze lig ik als grote lepel, Rick ;). Tijdens het fietsen hielden we onze romp goed warm, maar we hadden moeite met onze handen en voeten. Voor een volgende reis in de kou zouden we daar warmere spullen voor willen hebben.
Kunnen wij en onze spullen de regen aan? Tijdens onze reis hebben we veel geluk gehad qua regen. Veel van de dagen was de lucht strakblauw en omdat het zo helder was, kwam de temperatuur heel laag. Het kleine beetje regen wat er is gevallen, heeft niet voor problemen gezorgd.
We hebben welgeteld één avond geoefend met koken op ons pitje. Hier willen we nog verder mee testen op een volgende reis. Als laatste doel hadden we ook nog om meer te genieten en minder kilometers te maken. We hebben zeker minder kilometers gemaakt op deze reis ten opzichte van onze vorige reis naar Oostenrijk. Echter, omdat de dagen qua daglicht ook bijna twee keer zo kort waren, hadden we alsnog te weinig tijd om te genieten. Zo had ik het bijvoorbeeld leuk gevonden om nog wat meer steden te verkennen waar we geweest zijn tijdens deze reis. Een leerpunt voor ons is dat we niet teveel gefocust moeten zijn op bijvoorbeeld eind van de week willen we ‘daar’ zijn, maar meer genieten van de plekken ‘waar’ we zijn.
Terwijl we het nog over bovenstaande punten hebben, fietsen we het bord Rijnsaterwoude voorbij. We zijn thuis, onze reis zit erop en wat hebben we genoten. Mooie natuur gezien, maar wat ons het meest zal bijblijven is de vriendleijkheid en gastvrijheid van mensen.
