In India voelen we ons soms ware supersterren. Mensen willen vaak met ons op de foto en proberen een klein praatje te maken. Voor het eerst merken we dit in Delhi. We worden regelmatig aangesproken voor een foto. De mensen kunnen vaak geen Engels, dus ze komen met hun telefoon op ons af. “Photo, photo” Opzich kan ik (Sven) daar nog wel om lachen en een foto is voor mij een kleine moeite en voor hen kan het hun dag maken. Het voelt alleen zo ongemakkelijk als je niet even een praatje kan maken. Mensen in India willen vaak met blanke mensen op de foto en al helemaal als je blond haar hebt. Dit is iets wat echt compleet nieuw is voor ons want in centraal Azië hadden we dit zo goed als nooit.
Het mooie van reizen met de fiets is dat je ook op de plekken komt tussen de hotspots in. De kleine dorpjes waar ze bijna nooit een toerist zien. Op de weg al komen scooters naast ons rijden om te praten of voor een foto. Vaak kunnen ze in het Engels twee zinnen, “Where are you from?” en “What is your name?” Die vragen beantwoorden we netjes dertig keer per dag, maar verder een gesprek aanknopen gaat niet. Als je iets terug vraagt snappen ze het niet en wanneer ze in het Hindi tegen ons praten snappen wij het niet. Het blijft dan ook vaak bij die twee vragen en dan vragen ze om een foto. Het is vermoeiend om steeds dezelfde vragen te beantwoorden, maar het hoort er nou eenmaal bij. De mensen zijn heel nieuwsgierig maar kunnen dit niet uiten.
Dat de mensen nieuwsgierig zijn merken we ook in de dorpjes als we pauze houden. We zoeken een rustig plekje waar niemand is om even wat te eten en te drinken. Binnen de kortste keren staan er tien mensen om je heen. Ze spreken ons niet aan en blijven staren naar hoe wij pauze aan het houden zijn. Wanneer je zwaait of lacht naar ze doen ze niks en staren ze door. Ik vind dit extreem ongemakkelijk en vind het lastig om mee om te gaan. Je zit niet meer relaxed even pauze te houden. Terwijl je niks aan het doen bent is het toch interessant genoeg om te blijven kijken. Regelmatig zijn mensen ons ook aan het filmen als we pauze hebben. Allemaal dingen die zo veel minder ongemakkelijk zouden zijn als je even een praatje met ze kan hebben. Ik zou er wat van kunnen zeggen maar ten eerste verstaan ze je niet en daarnaast gebeurt in het volgende dorp weer precies hetzelfde. Dit is iets waar ik zelf mee moet dealen en voor nu gaat dat nog niet vanzelf.
