Na een hoop gedoe was het eindelijk gelukt om onze nieuwe wielen te bemachtigen. Het is lekker weer buiten dus we besluiten om in een parkje in Tbilisi de wielen in elkaar te zetten. Bij een fietsenzaak om de hoek lenen we een stuk gereedschap dat we nodig hebben om de tandwielen over te zetten. De nieuwe wielen die we nu hebben zijn een stuk sterker dan de wielen die we hadden. De wielen in elkaar zetten gaat eigenlijk sneller dan gedacht en het is ook makkelijker dan ik (Sven) had verwacht. Het velglint zit net over het gat waar het ventiel doorheen moet van de binnenband. Met mijn zakmes wil ik het velglint doorprikken zodat het ventiel er doorheen kan. Tijdens het kracht zetten schiet mijn mes van het gat af en gaat met veel snelheid mijn linkerhand in.

Ik voel meteen dat het mes diep erin is gegaan en de fontein (letterlijk) aan bloed die uit mijn hand komt bevestigd dat ook. Mijn mes is tussen mijn duim en wijsvinger mijn hand ingegaan. Gelukkig voelde ik al snel dat ik vinger en duim nog wel kon bewegen en dat ik dus niets ernstigs had geraakt. Met mijn rechterhand hield ik meteen druk op de wond zodat deze zo min mogelijk bloedde en zodat het bloeden gestopt kon worden. Toch in de korte tijd dat ik mijn rechterhand nog niet op de wond hield was de straat al bespetterd met bloed. Dit was iets wat we niet zelf konden oplossen en ik vroeg een vrouw die in de buurt was om hulp. Het was een Georgische vrouw die ook goed engels sprak.

De vrouw belde voor mij het noodnummer en kon in het Georgisch de situatie uitleggen. Na het telefoontje kwam er al snel een ambulance mij ophalen. Bij de ambulance werd de wond eerst verzorgd. Toen er gevraagd werd om mijn hand van de wond af te halen was ik bang dat er weer een fonteintje uit zou komen maar dit was gelukkig niet het geval. De wond werd door het ambulancepersoneel schoongemaakt en ontsmet. Een verbandje werd aangelegd om het bloed op te vangen wat nog uit de wond zou komen waarna we richting het ziekenhuis gingen. Ik had gelukkig niet veel pijn maar of dit nog door de adrenaline kwam of dat het echt niet zo veel pijn deed wist ik niet.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik op een stoel gezet en moest ik wachten totdat er een dokter beschikbaar was. Na een kwartier wachten was ik aan de beurt en ik werd meegenomen naar een behandelkamer. De dokter sprak redelijk Engels, maar communiceerde niet veel. Middeltjes, naalden, ik vroeg zelf maar wat hij allemaal ging doen omdat ik toch wel nieuwsgierig was. De wond werd eerst nogmaals schoongemaakt en ontsmet, daarna verdoofd en gehecht. Na de verdoving liet hij met een pincet zien hoe diep de wond was. Mijn gevoel dat ik diep was gegaan werd hier bevestigd want de pincet ging twee a tweeëneenhalve centimeter mijn hand in. Behoorlijk onsmakelijk om te zien en de dokter was er zelf ook van onder de indruk. De wond is namelijk niet zo breed dus hij had niet verwacht dat deze zo diep zou zijn. Na de behandeling kreeg ik een recept mee voor antibiotica en ontsmetting, waarna ik het ziekenhuis weer uit mocht.