We zijn inmiddels al bijna twee weken met Felix aan het fietsen. Als het gaat om andere fietsers ontmoeten en aanspreken, staat Felix er hetzelfde in als ons. Iedere fietser die we tegenkomen spreken we aan, ook als deze de andere kant op fietst. In Griekenland zijn we drie Franse tegengekomen. Deze fietste de andere kant op maar zowel wij als zij stopten meteen om een praatje te maken. Ze waren vanuit Frankrijk naar Griekenland gefietst. Normaal zijn meestal de eerste vragen: wat is je naam? Waar kom je vandaan? waar ga je heen? Deze keer was dat anders omdat de fietsen er behoorlijk bijzonder uitzagen. Omdat ze niet heel veel budget hadden waren ze zelf gaan knutselen. In plaats van fietstassen hadden ze grote rechthoekige plastic containers om spullen in te doen. Iedere fietser die je tegenkomt is anders en dat geldt ook voor de setup die ze gebruiken.  

In het begin van Turkije komen we drie fietsers uit Zwitserland tegen. Linus, Astrid en Fiona. Ze zijn onderweg van Zwitserland naar Georgië maar voor nu eerst naar Istanbul. De komende twee dagen is onze route bijna hetzelfde dus we besluiten om samen te fietsen. In een klap is de groep verdubbeld van drie naar zes personen en we zijn een stuk groter op de weg. Drie nieuwe mensen erbij met allemaal een andere setup en nieuwe verhalen. Het klikt goed met zes en gedurende de dag maak je met iedereen wel even een praatje. Linus en Astrid zijn een koppel, daarnaast is Fiona de zus van Astrid. Tot onze grote verbazing slapen ze met drie samen in één tent. Hoewel ik het heel goed kan vinden met mijn zusje en haar vriend, moet ik er niet aan denken om met drie in een tent te slapen, en andersom trouwens ook niet.